Σήμερα ήταν γιορτή για το σχολείο. Μια μέρα μονάδική γεμάτη συγκινήσεις, αγκαλιές, χαμόγελα, πειράγματα αλλά και ενημέρωση. Ήταν η ημέρα καριέρας, μια ημέρα αφιερωμένη στην ενημέρωση των μαθητών μας για τα επαγγέλματα, και τις τυπικές αλλά και τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που απαιτούν πολλά επαγγέλματα. Και τι το καταπληκτικό έχει μια τέτοια μέρα; Πολλά, πάρα πολλά…
Όταν από τους τριάντα και πλέον ομιλητές τα τρία τέταρτα είναι παλιοί μαθητές του σχολείου μας, η προσμονή για την εκδήλωση και η συγκίνηση όταν βλέπουμε τους παλιούς μας μαθητές χτυπάει κόκκινο. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…
Αρχικά με την Γ Λυκείου είχαμε μια συζήτηση – διάλεξη πάνω στην διαχείριση του άγχους από τον κ Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, φυσικό γνωστό από τα πολύ καλά βιβλία του αλλά και από τις διαλέξεις του πάνω στην διαχείριση του άγχους, στην μελέτη και στους τρόπους εκμάθησης.
Ο κ Παναγιωτακόπουλος με τους μαθητές μας της Γ Λυκείου στη Βιβλιοθήκη της Σχολής μας.
Η συζήτηση είχε σαν αντικείμενο την διαχείριση του άγχους, όπου ο κ Παναγιωτακόπουλος αλληλεπιδρώντας με τους μαθητές μέσα από ένα διαδικτυακό ερωτηματολόγιο μπόρεσε να κατευθύνει την συζήτηση στα σημεία ενδιαφέροντος των μαθητών.
Από τις απαντήσεις των μαθητών γίνεται φανερό ότι σαφώς η διάλεξη είχε λόγο να γίνει…
Πάνω από 77 % οι αγχωμένοι μαθητές.
Η συνέχεια καθορίζεται από τα αποτελέσματα.
Περιμένοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.
Και πάμε στην ημερίδα…Το έχω γράψει δεκάδες φορές σε όλη τη διάρκεια της θητείας μου στην εκπαίδευση : Τι είναι αυτό που δεν κοστίζει αλλά αξίζει όσο δεν φαντάζεστε; Αυτό μόνο ένας εκπαιδευτικός μπορεί να το απαντήσει.
Να σας δώσω την απάντηση, μια και δεν είναι σίγουρο ότι μπορείτε να βρείτε την απάντηση… Το να περπατάς στον διάδρομο και να ακούς… “ΑΑΑΑ!!! ο κ Αλισαβάκης” και με το που γυρνάς, να βλέπεις ένα γελαστό πρόσωπο, να σε καλωσορίζει, μια αγκαλιά, μια ζεστή χειραψία, ενός παλιού σου μαθητή. Οι πρώτοι μου μαθητές τώρα είναι πενήντα χρονών και από το συγκεκριμένο σχολείο, λίγο μικρότεροι. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία τότε τι είναι. Αισθάνεσαι ότι το πέρασμά σου από αυτόν το πλανήτη έχει αφήσει ένα ίχνος. Υπερβολή… ίσως αλλά εγώ σήμερα το καταευχαριστήθηκα αλλά και συγκινήθηκα πολύ. Κάποιους από αυτούς τους παλιούς μαθητές είχα να τους δω δεκάδες χρόνια. Το παιγνίδι – που πάντα διασκεδάζω – του πως θα μου απευθύνουν τον λόγο, στον ενικό ή τον πληθυντικό έχει πάντα πλάκα. Το να τους απευθύνονται οι μαθητές στον πληθυντικό επίσης έχει πλάκα… Τους προκαλεί μια κάποια αμηχανία. Βλέπετε είναι ο χώρος που περάσαν και αυτοί σαν μαθητές, και τώρα τον βλέπουν από την πλευρά της έδρας…
Τελικά ποια είναι η απάντηση; Μα στα πρόσωπα των παλιών σου μαθητών να βλέπεις τα πρόσωπα φίλων. Πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και συγκίνηση. Σήμερα ήταν μια μοναδική μέρα. Ποιον να πρωτοθυμηθώ…
Τον Βασίλη που ήρθε από την Δανία επι τούτου, εκμεταλλευόμενος τα Χριστούγενα, την Εύα που κανόνισε το πρόγραμμά της από τον Οκτώβρη στο Παρίσι για να είναι εδώ, τον Βασίλη, που με ρωτούσε ξανά και ξανά για την ημερομηνία για να κανονίσει να κλείσει εισιτήριο… Αλλά και όλους τους άλλους που ήρθαν “από δίπλα” αφήνοντας δουλειές , παιδιά, υποχρεώσεις, προγράμματα υπηρεσιών, παίρνοντας άδεια από την δουλειά τους, περνώντας την ελεύθερη μέρα τους μαζί μας…Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά
ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Μπορεί να ακούγεται πολύ προσωπικό αλλά έτσι το αισθάνομαι. Ο λόγος απλός. Ο κόσμος των παλιών μας μαθητών είναι πάντα δίπλα στο σχολείο, στα καλά αλλά και στα άσχημα. Και η υπερηφάνεια και το καμάρωμα όταν τους βλέπουμε να προχωράνε και να προοδεύουν είναι μεγάλη.
Κάποτε με είχαν ρωτήσει σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό που είχαμε πάει για επίσκεψη, πως αισθάνομαι για τους μαθητές μου και είχα απαντήσει : Να σας πω έχω 170 παιδιά, τα τρία από αυτά είναι τα δικά μου… Νομίζω ότι αυτό εξηγεί λίγο το καμάρι. Αλλά και πάλι… είμαι σίγουρος ότι μόνο ένας εκπαιδευτικός μπορεί να καταλάβει. Και μάλιστα ένας εκπαιδευτικός που μετράει τον χρόνο σε δεκαετίες και μπορεί να “κοιτάξει λίγο πίσω”.
Θέλω να ανεβάσω φωτό αλλά έχω ένα πρόβλημα. Είναι πάρα πολλές. Οπότε θα κάνω ένα κολλάζ με τους περισσότερους από τους ομιλητές, απόφοιτους και μη, όσους μπόρεσα να καταγράψω στις αίθουσες. Είναι κάποιοι που δεν τους πρόλαβα, αλλά και κάποιοι που έφυγα πριν έρθουν… Δεν πειράζει… θα διορθώσω του χρόνου…
Οι περισσότεροι από τους ομιλητές μας
Μια υπέροχη μέρα σήμερα. Πίσω από αυτή την μέρα ήταν η Γρανέτα Καρατζά και ο Νίκος Κουτσοκώστας, καθηγητές της Σχολής μας που είχαν αναλάβει την οργάνωση όλου του εγχειρήματος.
Και μια και μιλάμε για απόφοιτους δεν θα πρέπει να παραλείψουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα των περυσινών αποφοίτων που είχαν αναλάβει την εναλλαγή των ομιλητών στις αίθουσες αλλά και την τήρηση του προγραμματισμού. Βλέπετε η ημερίδα αφορούσε Γ Γυμνασίου, Α και Β Λυκείου και η Γ Λυκείου είχε την διάλεξη για το άγχος. Και ποιος θα βοηθούσε; Έτσι για μια ακόμα φορά οι απόφοιτοί μας ήταν εκεί πρόθυμοι να βοηθήσουν. Και όπως πολύ συχνά λέει η κ Σαββινίδου – Διευθύντρια της Σχολής μας – “Το σχολείο δεν είναι οι τοίχοι αλλά οι άνθρωποι”, μικροί μεγάλοι, συμπληρώνω εγώ που κάθε φορά δίνουν έμπρακτα το παρόν.
Είναι 2023 – για λίγο ακόμα – και στο σχολείο είχαμε full house, γυρίσανε τα παιδιά μας να τα δούμε και να χαρούμε για την πορεία τους.
ΥΓ Το full house σε αντιδιαστολή με το “σύνδρομο της άδειας φωλιάς” που βιώνουν οι γονείς όταν τα παιδιά τους φεύγουν από το σπίτι για να ανοίξουν τα φτερά τους στους δικούς τους δρόμους.
