Μας προσκαλεί στην τελευταία της δουλειά με τίτλο Horse me στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Αντιγράφω από άρθρο της “Culture Now που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη ΕΔΩ
Χορός, εικαστική τέχνη και μουσική συνυφαίνονται σε μια παράσταση με επίκεντρο το άλογο. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα παρεξηγημένου ερωτισμού, ανατρέπονται οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ σωμάτων που καβαλούν και καβαλικεύονται, επαναπροσδιορίζοντας τα όρια της απόλαυσης και της υποταγής.
Χλιμιντρίσματα, καλπασμοί, πτώσεις, σαδιστικοί δεσμοί, βασανισμός, λατρεία. Το άλογο στέκει ως σύμβολο κοινωνικού στάτους, ομορφιάς και ελευθερίας, αλλά και ως πρότυπο εξημέρωσης και «αφομοίωσής» του από τον άνθρωπο. Το “Horse Me” είναι το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής συνεργασίας της χορογράφου Σοφίας Μαυραγάνη και της εικαστικού Τζάνις Ράφα. Ο σαρκαστικός, πολιτικός κόσμος της χορογράφου ενώνεται με το πολυδιάστατο και ζωώδες σύμπαν της εικαστικού.
Είναι προϊόν συνεργασίας της Σοφίας με την εικαστικό Τζανις Ραφα.
Ένα σύντομο βιογραφικό της Σοφίας :
Η Σοφία Μαυραγάνη είναι χορογράφος και σκηνοθέτις. Σπούδασε οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων/marketing στo Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έπειτα χορογραφία/dance making στο ολλανδικό Πανεπιστήμιο Τεχνών ArtEZ του Άρνεμ (ΒΑ in Dance Making). Δουλεύοντας ως χορογράφος, εκπαιδεύτρια και concept designer, γνωστή για τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα του έργου…
Να δώσω και την ταυτότητα της εκδήλωσης :
Όλες τις πληροφορίες για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.
Φροντίστε τις υποχρεώσεις σας, κρατείστε θέση και φροντίστε να είστε εκεί. Και φυσικά αναζητείστε την Σοφία και δώστε της χαιρετίσματα.
Είναι 2025 και οι απόφοιτοί μας, μας προσκαλούν να παρακολουθήσουμε τις δημιουργίες τους.
Πραγματοποιήθηκε χθες η σχολική γιορτή για την 25η Μαρτίου. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος είχε κεντρικό θέμα, και το κεντρικό θέμα για αυτή τη γιορτή ήταν ο φιλελληνισμός.
Στην κατάμεστη αίθουσα, παρουσιάστηκε το ιστορικό κομμάτι της ημέρας, με ένα μοναδικό τρόπο, στα Ελληνικά και στα Γαλλικά, και δόθηκε έμφαση στο κίνημα του Φιλελληνισμού.
Οι μαθητές μας, μας μετέφεραν πίσω στο χρόνο και στο κλίμα της εποχής.
Αναφέρθηκαν τόσο στους Φιλέλληνες που ήρθαν και έδωσαν το παρόν, όσο και στους καλλιτέχνες που μέσα από τα έργα τους ευαισθητοποίησαν την Ευρώπη.
Με αφορμή την σφαγή της Χίου και τον αντίστοιχο έργο του Ντελακρουά που έγινε δύο χρόνια αργότερα (1822 και 1824 ο πίνακας)…
…έμαθε η Ευρώπη για τον αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία που δίνουν σε μια άκρη της Ευρώπης μια “χούφτα” Έλληνες, απέναντι σε μια αυτοκρατορία.
Ακολούθησε “Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου” επίσης του Ντελακρουά…
Η χορωδία με τα τραγούδια της έδωσε το κλίμα της ημέρας και η εκδήλωση συνεχίστηκε με τους μαθητές της Γ Λυκείου, που μας χάρισαν μοναδικούς παραδοσιακούς χορούς, όπως τον τσάμικο, τον αντικριστό, τον ικαριώτικο και έναν καταπλητικό πεντοζάλη. Δυστυχώς δεν μπορώ να ανεβάσω το βίντεο και είναι κάτι που θα πρέπει να το λύσω. Οπότε θα αρκεστείτε σε χαρακτηριστικες φωτογραφίες από το χορευτικό .
Το χορευτικό της Γ Λυκείου συνοδεύεται και από ένα έντονο συγκινησιακό φορτίο, μια και σηματοδοτεί την λήξη της σχολικής χρονιά για αυτούς τους μαθητές και την ολοκλήρωση των σπουδών τους στο Λύκειο. Κυρίως με τον Ικαριώτικο, όταν συνοδεύεται με την αποχώρηση των μαθητών από τη σκηνή, δείχνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Δεν παίρνουν μέρος σε καμιά άλλη εκδήλωση, μετά από αυτήν.
Η φετινή μας γιορτή και η εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο, τόσο από τη χορωδία, όσο και από τους παρευρισκόμενους.
Η γιορτή οργανώθηκε φέτος από την ομάδα των συναδέλφων των Γαλλικών, η οποία μας έδωσε αυτό το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Φυσικά πάντα με την παρουσία της μουσικού μας κ Κούβακα και της γυμνάστριάς μας κ Τριανταφύλλου, πάντα “πίσω από την κολώνα” να παρακολουθεί και να εμψυχώνει τους μαθητές του χορευτικού. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια, σε παιδιά και καθηγητές
Κάπως έτσι γιορτάσαμε και για φέτος την 25η Μαρτίου.
Είναι 2025 και οι μαθητές μας μέσα από της επετειακές γιορτές, μαθαίνουν τις πτυχές της Ιστορίας μας.
Ένα σχολείο είναι ζωντανό. Μεγαλώνει, ζει, δημιουργεί και οι μαθητές του προχωράνε και φεύγουν χαράσσοντας την δική τους πορεία.
Από την πρώτη χρονιά που είχα έρθει, τότε το μακρινό ’90 πριν καλά καλά δημιουργηθεί το Ιντερνετ και όλα τα σύγχρονα ψηφιακά παιγνίδια, είχα πει στην κ Τσώνου, διευθυντρια του Λυκείου : “Το σχολείο μας τώρα ξεκινάει και νομίζω ότι θα πρέπει να καταγράφεται η ιστορία του. Καλό θα είναι να το ξεκινήσουμε από νωρίς, ίσως μια μόνιμη δημοσιογραφική ομάδα, κάτι σαν θεσμός, μια και κάνουμε τόσα πολλά.” Συμφώνησε με τον προλαλήσαντα και μάλιστα με την φωτογραφική ομάδα (μια καταπληκτική ομάδα, με τον Αντώνη τον Κωνσταντίνο, την Αριστέα, τη Ρεγγίνα, την Ινώ – εχω ξεχάσει δυο…) παραδώσαμε στο τέλος της χρονιάς στην κ Τσώνου ένα λεύκωμα με φωτογραφίες που είχαμε βγάλει και τυπώσει εμείς στην ομάδα με τις δράσεις του 1991 – νομίζω. Υπάρχει ακόμα στο γραφείο. Τη δεύτερη χρονιά ξεκινήσαμε αισιόδοξα, αλλά τελικά η ιδέα ατόνησε και τελικά δεν υπήρξε συνέχεια.
Το κουσούρι όμως έμεινε και η ψηφιακή εποχή έδωσε την λύση. Έτσι το 2006 γεννήθηκαν TΑ ΝΕΑ ΤΟΥ LFH.
Στην πρώτη έκδοση από 6 Ιουλίου του 2006 μέχρι τις 25 Γενάρη του 2009. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ και να μελετήσετε τις δράσεις της εποχής.
Ακολούθησε η δεύτερη έκδοση, η μακροβιότερη, από 17 Νοέμβρη 2009 μέχρι 24 Γενάρη το 2019.
Έγραφα σε ένα από τα τελευταία άρθρα… Καθόλου άσχημα.
Και φτάσαμε στην τρίτη έκδοση, τη σημερινή, Ξεκίνησε το Γενάρη του 2019 σε “ιδιόκτητο” οικόπεδο, να μην έχουμε κανένα ανάγκη. Αντε να σας δώσω και εδώ σύνδεσμο αν και είστε ήδη ΕΔΩ.
Τελειώσαμε, όχι βέβαια… έτσι εύκολο είναι ;
Παράλληλα από τον Ιούνιο του 2007 μέχρι και τον Μάιο του 2009 είχαμε το “ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ στο LFH” ένα άλλο blog με λίγο διαφορετικό υλικό : ανακοινώσεις, δράσεις, εξαγγελίες. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.
Και φυσικά υπήρξε και το σχολικό blog στο σχολικό δίκτυο. Ήταν το blog της τάξης. Είχα φτιάξει την δημοσιογραφική μου ομάδα και καταγράφαμε την ζωή μας στο σχολείο. Μέχρι και συνεντεύξεις μας πήραμε. Θα ειχε ενδιαφέρον να τις ξανακούσουμε να δούμε τι λέγαμε τότε (δεκα και χρόνια πριν) και πού είμαστε τώρα. Όλοι απαντήσαμε στις ίδιες δέκα ερωτήσεις. Ο τιτλος : ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΧΩΡΙΣ ΘΕΑ. Έζησε από τον Φεβρουάριο του 2011 μέχρι και τον Μάρτιο του 2015.
Δυστυχώς ο τίτλος του blog πραγματοποιήθηκε στη καραντίνα, όπου θα έλεγα ότι ήταν χειρότερο. Άδειο, ήσυχο, τεράστιο…με δυο λόγια κενό.
Και όπως λέει και η κ Τριανταφύλλου : Να βγάλουμε και κανένα βίντεο από την εκδήλωση.” Σιγά που δεν βγάζαμε βίντεο. Μια χαρα βγάζαμε και το ανεβάζαμε κιόλας, στο κανάλι στο YOUTUBE:
Κάποια βίντεο από το σχολείο μπορείτε να βρείτε και στο κανάλι μου. Θεώρησα όμως ότι δεν είναι σωστό να ανεβάζω υλικό του σχολείου σε εμένα, σταμάτησα και δημιούργησα το κανάλι αυτό. Λειτούργησε από τον Δεκέμβρη του 2011 μέχρι 23 Φεβρουαρίου 2019.
Τώρα για τα προηγούμενα χρόνια, δεν νομίζω να έχετε ψευδαισθήσεις ότι δεν υπάρχει κάτι…Όχι βέβαια. Υπάρχει υλικό και μάλιστα από το 1981. Εδώ πρεπει να ευχαριστήσω τους πρώτους μαθητές της Σχολής που μου παραχώρησαν την πρώτη επετηρίδα (ΑΙΣΩΠΟΣ), λεύκωμα (ναιιιιιι λεύκωμα κανονικό, με ψευδώνυμα και όλα τα καλά) και πολλές φωτογραφίες. Αυτά έχουν ψηφιοποιηθέι και έχουν παραδοθεί σε χρονολογική σειρά σε ένα σκληρό 2 ΤΒ στον υπεύθυνο επικοινωνίας της Σχολής, Αλέξανδρο Τσιπουρίδη. Κάποια κατά καιρούς έχουν ανέβει στο διαδίκτυο.
Ούτε φυσικά να νομίζετε ότι σταμάτησα να βιντεογραφώ και να φωτογραφίζω. Υπάρχει υλικό. Ας είναι καλά το κινητό… Περιττο να πω ότι το κριτήριο αγοράς είναι ένα : έχει καλή κάμερα? ( )
Μετά τον κορωνοϊό, εννοείται ότι υπάρχει υλικό, αλλά είναι στο CLOUD μια και δεν βλεπόμασταν. Τέλος υπάρχουν 130 DVD πλήρη, με μενου, υπότιτλους, μουσική υπόκρουση, από όλα τα ταξίδια που συνόδευα και από δεκάδες εκδηλώσεις του σχολείου.
Αυτά τα όμορφα. Τριανταπέντε χρόνια ιστορία (από το 1990) που είμαι στο σχολείο. Η ιστορία της Σχολής ολόκληρη.
Είναι 2025, και “ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ”. ( Αυτό είναι το “μότο” μου για την αγάπη μου για την φωτογραφία και το βίντεο.)
Ίσα που κατάφερα να “ξεμοναχιάσω” δύο λεπτά τον Στέφανο και να του πω ότι θα περάσω κάποια άλλη μέρα να μπορέσω να τον δω, γιατί σήμερα ήταν “μια δύσκολη μέρα” και όλοι θέλανε να τον δούνε και να του μιλήσουν.
Φυσικά δεν παρέλειψα να αναζητήσω τον μπαμπά, Κυριάκο, και τη μαμά, Ρουμπίνα για μια καλησπέρα και ευχές, άνθρωποι της νιότης μου που βλεπόμαστε σπάνια αλλά κάθε φορά που τους βλέπω, έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι με δικούς μου ανθρώπους. Φυσικά ήταν και ο Δημήτρης εκεί.
Ανάμεσα στο πλήθος της έκθεσης “ξετρύπωσα” την Στεφανια, τον Αλέξανδρο και την Έλλη, παλιούς μου μαθητές, συμμαθητές του Στέφανου. Αφού τα είπαμε λίγο, μέσα στο μέτρο του δυνατού με τόσο κόσμο, είπα να βγω έξω.
Και βγαίνω έξω και οφείλω να ομολογήσω ότι είχα την ομορφότερη “έκπληξη”. Όχι ότι δεν το περίμενα, το περίμενα. Πάντα ο Στέφανος, είναι ένας καλός λόγος να βρεθούμε. Ήταν όλοι οι συμμαθητές του εκεί : η Μαίρη, η Τζούλη, η Έλια, η Τάνια, η Σοφία, η Μαργαρίτα, ο Φίλιππος, ο Δημήτρης, ο Αντώνης, ο Σταύρος, η Χρύσα, μερικοί “οικογενειακά”, άλλοι μόνοι τους. Ελπίζω να μην ξέχασα να αναφέρω κάποιον. (μου λέτε στα σχόλια, αν μου ξέφυγε κανείς).
Θα προσπαθήσω να περιγράψω τα συναισθήματά μου, αλλά πριν από αυτό, θα σας πω ένα παλιό περιστατικό…πριν πολλά χρονια. Με είχαν ρωτήσει τι σημαίνει πετυχημένος καθηγητής. Και είχα πει ότι : Όταν μετά από πολλά χρόνια δεις παλιούς σου μαθητές, να τρέξουν να σε χαιρετήσουν και να μην αλλάξουν πεζοδρόμιο. Εκεί έχεις πετύχει.
Βρέθηκα χθες λοιπόν περιτριγυρισμένος από όμορφους ανθρώπους, γελαστούς που θέλανε να μιλήσουμε, να μάθουν νέα μου και εγώ τα δικά τους. Τι ομορφότερο. Έλυσα και μερικά μυστήρια…Όπως πχ γιατί ο Αντώνης βρίσκεται συνέχεια σε όλο το κόσμο και σε περίεργα μέρη. Παντού όμως… (μη περιμένετε δεν αποκαλύπτω μυστικά). Τι δουλειά κάνει επιτέλους ο Φίλιππος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. (…είπαμε, δεν λέμε). Ήταν όμορφα, πολύ όμορφα. Έτσι λοιπόν τα είπαμε, γελάσαμε, είπαμε και μερικά από τα μυστικά της εκδρομής μας στο Μεσολόγγι, (μετά από τριάντα χρόνια, ουπς μου ξέφυγε…, αίρεται το απόρρητο των πληροφοριών) και το διασκεδάσαμε.
Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα και σας ευχαριστώ όλους. Εύχομαι να περάσατε τόσο καλά όσο και εγώ. Αν και από ότι κατάλαβα οι σχέσεις μεταξύ σας είναι δυνατές. Εγώ σας βλέπω μια στις τόσες που λένε, αλλά εσείς είστε κοντά. Και αυτό επίσης είναι πολυ σημαντικό. Και να μην το χάσετε (σταματάω…με έπιασε το καθηγητικό πάλι).
Είναι 2025, και οι παλιοί μας μαθητές βρίσκονται σε κάθε ευκαιρία, και περνάνε καλά.
Η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, ηθοποιός απόφοιτος της Σχολής μας, μας καλεί στην παράσταση “Ήταν η κακιά η (Χ)ώρα”. Μια έκφραση που ακούμε πολύ συχνά όταν θέλουμε να πούμε ότι κάτι έγινε τυχαία, και δεν μπορούσαμε να το ελέγξουμε, απλά έτυχε. “Ήταν η κακιά η ώρα” λέμε.
Όπως διαβάζουμε από την παρουσίαση της παράστασης από το all4fun.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 συγκρούεται μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503, αφήνοντας πίσω της 57 νεκρούς και πολλούς τραυματίες.
Δύο χρόνια μετά, με την ανάληψη ευθυνών να παραμένει σε εκκρεμότητα και τις οικογένειες να ζητούν δικαιοσύνη για τους αγαπημένους τους, μια ομάδα νέων ηθοποιών, ύστερα από πολύμηνη έρευνα συζητήσεων με συγγενείς των θυμάτων και επιζώντες, επιχειρεί να επικοινωνήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα εκείνων που έμειναν πίσω και να εξετάσει τα αναπάντητα ερωτήματα που γεννήθηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Το «Ήταν η κακιά η (X)ώρα» είναι μια περίεργη συνθήκη αυτή που ήρθε με την παράσταση αυτή. Θα ήθελα να μην είχαμε λόγο να την κάνουμε. Αλλά έχουμε και θα την κάνουμε κι ευτυχώς με άξιους ανθρώπους και συντελεστές. Θα πρότεινα να την δουν οι θεατές για να μην ξεχάσουμε. Θα πρότεινα να την δουν για να συνεχίσει αυτή η ροή τέτοιων δράσεων μέχρι να έρθει μια δικαίωση.
Στην συνέντευξη αυτή μιλάει τόσο για την συγκεκριμένη παράσταση όσο και για τα σχέδια της για το μέλλον. Η παράσταση ξεκίνησε χθες 16 Μαρτίου και θα παρουσιαστεί για τέσσερις παραστάσεις ακόμα. Η ταυτότητα της παράστασης είναι παρακάτω :
Η πρεμιέρα της παράστασης θα πραγματοποιηθεί στις 16 Μαρτίου στο Θέατρο 104, στο Γκάζι κάθε Κυριακή και για 5 μόνο παραστάσεις. Ώρα έναρξης 21:15
Ο Δημήτρης (Μίμης) Μπαχάρας, απόφοιτος της Σχολής μας μας προσκαλεί στην παρουσίαση του καινούργιου του βιβλίου.
Μια καλή πρόταση για τι 19 Μαρτίου, στι 7 το απόγευμα.
Ο Μίμης μας γράφει…(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Γιατί επαναστάτησαν οι κοτζαμπάσηδες; Τι ώθησε ανθρώπους, εκ των οποίων οι περισσότεροι ακουμπούσαν τα εξήντα, να αφήσουν τη σι- γουριά της προνομιακής τους θέσης για να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους οδηγούμενοι στις μάχες; Είχαν άραγε μια ενιαία ταυτότητα, ήταν ένα ενιαίο –κοινωνιολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτικά– σώμα με κοινές επιδιώξεις; Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται η πορεία ορισμένων άγνωστων στο ευρύ κοινό προκρίτων της Πελοποννήσου τα τελευταία δέκα περίπου χρό- νια πριν από την Επανάσταση (των Περρουκαίων, του Σωτήρη Χαρα- λάμπη και του Αθανασίου Κανακάρη-Ρούφου), οι οποίοι συνεργάζο- νταν στενά μεταξύ τους και γύρω από τους οποίους εκτυλίσσεται η ιστορία πολλών γνωστότερων στο ευρύ κοινό οικογενειών, όπως οι Δεληγιάννηδες, οι Λόντοι, οι Ζαΐμηδες κ.ά.
Μας ταξιδεύει στον χρόνο, και μας μεταφέρει σε εκείνες τις εποχές, που ωδήγησαν τελικά στην Ελληνική Επανάσταση. Μπορείτε να δείτε λεπτομέρειες ΕΔΩ .
Όσοι βρεθείτε στην παρουσίαση μη ξεχάσετε να αναζητήσετε τον Μίμη και να του δώσετε χαιρετίσματα.
Είναι 2025 και οι απόφοιτοί μας μας πάνε ταξίδι στον χρόνο μέσα από τα βιβλία τους.
Να πάμε να δούμε την έκθεσή του “50.000.000 τόνοι τοπίων”. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της Γκαλερί Ζουμπουλάκη, που φιλοξενεί την έκθεσή του :
Ο Στέφανος Ρόκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από το 1995 έως το 2000 σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Τ. Πατρασκίδη. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Γ. Μήλιου. Το 2002 απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη χαρακτική από το Wimbledon School of Art του Λονδίνου, όπου φοίτησε με υποτροφία του ιδρύματος Προποντίς. Από το 2005 έως το 2007 ήταν υπότροφος του ΙΚΥ για την εκτέλεση καλλιτεχνικού έργου. Το 2010 παρουσίασε το μουσικό/εικαστικό project “Horror & Romance.
Από ότι βλέπετε μάλλον είναι μικρό το βιογραφικό και θέλει ανανέωση, μια και σταματάει στο 2010.
Στο προφίλ του στο INSTAGRAM μπορείτε να δείτε τη δουλειά του Στέφανου αλλά και φωτογραφίες από την καθημερινότητά του.
Αντιγράφω από το δελτίο τύπου για την έκθεση :
Η γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση του Στέφανου Ρόκου με τίτλο «50.000.000 τόνοι τοπίων», από τις 20 Μαρτίου έως τις 17 Απριλίου 2025. Θα παρουσιαστούν έργα μεικτής τεχνικής σε καμβά ή χαρτί, τρία γλυπτά και ένα animation.
Τον Φεβρουάριο του 2025, ο Jim Sclavunos και ο Nick Cave ηχογράφησαν το μουσικό έργο “Landscape”, ως πρωτότυπο soundtrack για το Animation “50,000,000 Tons Of Landscape”, σε σκηνοθεσία/ιδέα/σχέδια του Στέφανου Ρόκου και animation mentoring/ editing/ post-production του Φωκίωνα Ξένου.
Στη σελίδα της εκδήλωσης αναφέρει ο Στέφανος :
«Στην καινούργια ενότητα των έργων μου οι 50.000.000 τόνοι τοπίων είναι ένας αφελής και λανθασμένος προσδιορισμός του όγκου, της έκτασης, του βάρους, της επιβλητικότητας και της δύναμης των τοπίων — κυρίως συγκριτικά με τις σύντομες ιστορίες των ανθρώπων, οι οποίες στέκουν άνισες μπροστά σε ένα τεράστιο βουνό ή έναν θορυβώδη ορμητικό καταρράκτη».
Έφτασε ο καιρός και είμαστε πάλι έτοιμοι για την κεντρική εκδήλωση της σχολής μας που αφορά το πέρασμα των μικρών μαθητών από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.
Όλοι οι καθηγητές της Σχολής μας θα είναι παρόντες, και θα υποδεχτούν τους μικρούς μαθητές. Θα υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος δράσεων που θα βοηθήσει τους μικρούς μαθητές να ανακαλύψουν, να μάθουν να συνεργαστούν, να αθληθούν να παίξουν…. Αναλυτικά το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε στον σύνδεσμο ΕΔΩ.
Όσοι επιθυμούν να εγγράψουν τα παιδιά τους σε αυτές τις εκδηλώσεις και να βρεθούν μαζί μας το Σάββατο 15 Μαρτίου μπορείτε να υποβάλετε αίτηση ΕΔΩ.
Όσο οι μικροί μαθητές θα παρακολουθούν τις δραστηριότητες, οι γονείς θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν από την κ Ρασιδάκη, με θέμα : Καλώς ήρθες Γυμνάσιο! Τι πρέπει να ξέρουμε για μια ομαλή μετάβαση και μετά από ένα μικρό διάλειμμα θα ακολουθήσει ξενάγηση στους χώρους της Σχολής.
Λοιπόν μια καλή ιδέα για το Σάβατο που μας έρχεται.
Σας περιμένουμε.
Είναι 2025 και η Σχολή μας ανοίγει τις πόρτες της στους μικρούς μαθητές του Δημοτικού για να μας γνωρίσουν.
Ο Νίκος Μερτζάνος, απόφοιτος της Σχολής μας είναι τραγουδιστής και συνθέτης ή αντίστροφα ότι εσείς θέλετε. Έχει μακρόχρονη παρουσία στο χώρο της μουσικής. Έχει δώσει μια συνέντευξη παλιότερα για τη δουλειά του και τα σχέδια του, την οποία μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.
Πάνε δέκα σχεδόν χρόνια από τότε που ο Άγγελος – απόφοιτος της Σχολής μας – παρουσίασε στο Θέατρο Φούρνος, την μουσικοθεατρική παράσταση “QUINTET ’84”.
Ο Άγγελος είναι μουσικός. Έχει σπουδάσει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο μουσική και παίζει βιολί. Μετά το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, συνεχίζει με μάστερ στην σύνθεση και ολοκληρώνει με διδακτορικό στην σύνθεση από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έχει συνεργαστεί με διάφορα μουσικά σύνολα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει δουλέψει στην ΕΡΤ. Έχει διδάξει σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Τώρα εργαζεται στο μουσικό σχολείο στο Ίλιο, από όπου και η πρόσκληση.
Μια καλή ιδέα για το Σαββατοκύριακο. Τζαζούλα από μαθητικά γκρουπ των μουσικών σχολείων της Αττικής και όχι μόνο.
)
