Χθες βρέθηκα στην έκθεση του Στέφανου, στα εγκαίνεια στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη στο Κολωνάκι. Και φυσικά γινόταν χαμός.
Ίσα που κατάφερα να “ξεμοναχιάσω” δύο λεπτά τον Στέφανο και να του πω ότι θα περάσω κάποια άλλη μέρα να μπορέσω να τον δω, γιατί σήμερα ήταν “μια δύσκολη μέρα” και όλοι θέλανε να τον δούνε και να του μιλήσουν.
Φυσικά δεν παρέλειψα να αναζητήσω τον μπαμπά, Κυριάκο, και τη μαμά, Ρουμπίνα για μια καλησπέρα και ευχές, άνθρωποι της νιότης μου που βλεπόμαστε σπάνια αλλά κάθε φορά που τους βλέπω, έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι με δικούς μου ανθρώπους. Φυσικά ήταν και ο Δημήτρης εκεί.
Ανάμεσα στο πλήθος της έκθεσης “ξετρύπωσα” την Στεφανια, τον Αλέξανδρο και την Έλλη, παλιούς μου μαθητές, συμμαθητές του Στέφανου. Αφού τα είπαμε λίγο, μέσα στο μέτρο του δυνατού με τόσο κόσμο, είπα να βγω έξω.
Και βγαίνω έξω και οφείλω να ομολογήσω ότι είχα την ομορφότερη “έκπληξη”. Όχι ότι δεν το περίμενα, το περίμενα. Πάντα ο Στέφανος, είναι ένας καλός λόγος να βρεθούμε. Ήταν όλοι οι συμμαθητές του εκεί : η Μαίρη, η Τζούλη, η Έλια, η Τάνια, η Σοφία, η Μαργαρίτα, ο Φίλιππος, ο Δημήτρης, ο Αντώνης, ο Σταύρος, η Χρύσα, μερικοί “οικογενειακά”, άλλοι μόνοι τους. Ελπίζω να μην ξέχασα να αναφέρω κάποιον. (μου λέτε στα σχόλια, αν μου ξέφυγε κανείς).
Θα προσπαθήσω να περιγράψω τα συναισθήματά μου, αλλά πριν από αυτό, θα σας πω ένα παλιό περιστατικό…πριν πολλά χρονια. Με είχαν ρωτήσει τι σημαίνει πετυχημένος καθηγητής. Και είχα πει ότι : Όταν μετά από πολλά χρόνια δεις παλιούς σου μαθητές, να τρέξουν να σε χαιρετήσουν και να μην αλλάξουν πεζοδρόμιο. Εκεί έχεις πετύχει.
Βρέθηκα χθες λοιπόν περιτριγυρισμένος από όμορφους ανθρώπους, γελαστούς που θέλανε να μιλήσουμε, να μάθουν νέα μου και εγώ τα δικά τους. Τι ομορφότερο. Έλυσα και μερικά μυστήρια…Όπως πχ γιατί ο Αντώνης βρίσκεται συνέχεια σε όλο το κόσμο και σε περίεργα μέρη. Παντού όμως… (μη περιμένετε δεν αποκαλύπτω μυστικά). Τι δουλειά κάνει επιτέλους ο Φίλιππος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. (…είπαμε, δεν λέμε). Ήταν όμορφα, πολύ όμορφα. Έτσι λοιπόν τα είπαμε, γελάσαμε, είπαμε και μερικά από τα μυστικά της εκδρομής μας στο Μεσολόγγι, (μετά από τριάντα χρόνια, ουπς μου ξέφυγε…, αίρεται το απόρρητο των πληροφοριών) και το διασκεδάσαμε.
Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα και σας ευχαριστώ όλους. Εύχομαι να περάσατε τόσο καλά όσο και εγώ. Αν και από ότι κατάλαβα οι σχέσεις μεταξύ σας είναι δυνατές. Εγώ σας βλέπω μια στις τόσες που λένε, αλλά εσείς είστε κοντά. Και αυτό επίσης είναι πολυ σημαντικό. Και να μην το χάσετε (σταματάω…με έπιασε το καθηγητικό πάλι).
Είναι 2025, και οι παλιοί μας μαθητές βρίσκονται σε κάθε ευκαιρία, και περνάνε καλά.