Η Βερόνικά μας, το πρόσωπο που μας υποδέχτηκε όλους στο σχολείο, όταν ήρθαμε, είτε σαν μαθητές είτε σαν καθηγητές ή σαν γονείς να ρωτήσουμε για το παιδί μας, δεν είναι πια μαζί μας.
Μαχήτρια, έδωσε πολλές μάχες με την επάρατο και κέρδισε πολλές από αυτές, δυστυχώς δεν κέρδισε τον πόλεμο. Και έτσι σήμερα το πρωί ξεκίνησε… Όλο αυτό το καιρό, στο γραφείο το χαμόγελο δεν έλειψε από το πρόσωπο της, η διάθεση να βοηθήσει και να εξυπηρετήσει ήταν πάντα εκεί, και η ευγένεια ήταν παρούσα.
Ήξερε το σχολείο “σαν την πίσω μεριά του χεριού της” και πάντα στις εβδομαδιαίες συναντήσεις μας – στο χρόνια που ήμουν διευθυντής – για να “δούμε τι έχουμε”, πάντα είχαμε ενημέρωση για το τί πρέπει να κάνουμε και πότε, και τι να μην κάνουμε- γιατί υπήρχαν και αυτά. Μας θύμιζε για τις γιορτές και τα γενέθλια “του γραφείου” για να “κάνουμε κάτι”, όπως έλεγε και φυσικά ήταν μέσα σε όλα. Μας “κυνηγούσε” για τα πρακτικά, τις προθεσμίες, τις επικοινωνίες, τα πάντα. Και φυσικά το περίφημο “σύστημα αρχειοθέτησης Βερόνικα” όπως το έλεγα. Ποτέ δεν εμαθα τι ήταν, αλλά όποτε θέλαμε κάτι από παλιά η απάντηση ήταν…”κάπου εδώ το έχω…” και τσουπ εμφανιζόταν. Είναι τόσα πολλά. Πάρα πολλά. Το παράδειγμά της μοναδικό.
Και τώρα, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Σίγουρα θα βρεθεί “μια γραμματεία εκεί πάνω” για να την οργανώσει. Με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει. Για εμένα πάντα ήταν υπερδιευθύντρια και όχι απλά μια γραμματέας. Το λέγαμε για πλάκα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν έτσι. Μάλλον ομολογούσαμε μια αληθεια. Σίγουρα μια φίλη και ο άνθρωπος που ήξερε να ακούει και να δίνει συμβουλές… ένας “παλιοδίδυμος”, όπως πειραζόμασταν μεταξύ μας αλλά και ένα σημείο αναφοράς.
Είναι τόσα πολλά…
Είναι 2024 και η Βερόνικα Δελόγλου δεν είναι πια μαζί μας. Καλό ταξίδι Βερονικάκι…