Χθες βρέθηκα σε μια καταπληκτική μουσική παράσταση. Έγινε στην Αγγλικανική εκκλησία – πρώτη περίεργη αίσθηση. Περίμενα κάποιο πολυχώρο ίσως, Αλλά εκκλησία, μου φάνηκε κάπως. Η αλήθεια είναι ότι το έμαθα καθυστερημένα τη Πέμπτη και μπαίνοντας στο site για τα εισιτήρια είχα να διαλέξω ανάμεσα στις δύο διαθέσιμες θέσεις με περιορισμένη ορατότητα, όπως χαρακτηρίζονταν. Διάλεξα την καλύτερη από τις δύο. Φαντάστηκα ότι κάποιο εμπόδιο θα υπήρχε. Και φυσικά ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν ο άμβωνας μπροστά μου και τη Μαργαρίτα την έβλεπα μόνο όταν πλησίαζε στο μικρόφωνο και λίγο τα χέρια της όταν πήγαινε προς την δεξιά πλευρά του πιάνου. Πολύ σύντομα όμως το εκμεταλλεύτηκα, και άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει μέσα από τη μουσική χωρίς τη δέσμευση της εικόνας. Μπορώ να πω ότι απόλαυσα κάθε νότα και μέσα από την αφήγηση και τη μουσική μπόρεσα να φτιάξω τις εικόνες στο μυαλό μου.
Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, η Θεοδώρα Βουτσά που είχε αναλάβει την σκηνοθεσία της παράστασης, παρακολουθούσε κάθε δευτερόλεπτο τη σκηνή και έδινε οδηγίες για το πότε θα γίνει τι. Εμείς απλά βλέπαμε το αποτέλεσμα “επί σκηνής”.
Στο σύνδεσμο ακριβώς κάτω από την φωτογραφία της Θεοδώρας είναι ένα εκτενές άρθρο για τη συγκεκριμένη παράσταση όπου μπορείτε να καταλάβετε το θέμα της . Υπάρχει και ένα μικρό απόσπασμα από τα τραγούδια σε βίντεο, το οποίο θα σας κάνει σίγουρα να ζηλέψετε.
Μια άλλη παράμετρος πολύ σημαντική για εμένα, ήταν οι “συμμαθητές” της Μαργαρίτας και της Θεοδώρας. Η εκδήλωση αυτή έγινε αφορμή, για να γίνει μια συγκέντρωση των παλιών μαθητών της σχολής μας. Μαζί με εμένα ήταν και η κ Τριανταφύλλου, η οποία όπως και εγώ τους είχαμε όλους μαθητές στη σχολή, τότε, (δεν λέμε το πότε γιατί θεωρείται προσωπικό δεδομένο). Ο Κίμωνας, η Άννα, η Βένια, ο Σπύρος, ο Νίκος, η Τατιάνα, η Κατερίνα, η Λυδία, ο Άλκης, η Εύη, η Εύα, ο Γιώργος… (κάποιοι μου έχουν ξεφύγει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ) άλλοι μόνοι , άλλοι με τους συντρόφους τους, δώσανε το παρόν. Μιλήσαμε με όλους και πάντα σε αυτές τις συναντήσεις υπάρχει αυτή η γλυκιά ανάμνηση του σχολείου, αυτός ο αόρατος αλλά τόσο δυνατός σύνδεσμος και αυτή η οικειότητα, που από ότι κατάλαβα προξένησε κάποιες απορίες στους συντρόφους των παλιών μας μαθητών, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν κάποια πράγματα.
Αυτό που με “στεναχώρησε” είναι ότι τόσο η Μαργαρίτα όσο και η Θεοδώρα, δεν μένουν πια στην Ελλάδα. Εδώ όμως μπαίνει η νέα τεχνολογία (νέα που λέει ο λόγος), που τελικά έχει καταφέρει να μικρύνει πολύ το κόσμο και να μπορούμε να μαθαίνουμε νέα τους.
Αν πέσει στην αντίληψή σας κάποια επανάληψη της παράστασης, μη τη χάσετε, θα χάσετε.
Την καλημέρα μου.