Λεύκωμα. Εκείνα τα χρόνια το λεύκωμα ήταν ο τρόπος επικοινωνίας. Η χαρά μας ήταν να βρούμε ένα παρατσούκλι μόνο δικό μας, πρωτότυπο, μοναδικό, να μας θυμίζει όπου και αν το βλέπει κανείς. Και μετά οι ερωτήσεις. Απλές και αθώες ή ίσως όχι τόσο απλές και όχι τόσο αθώες. Το ερωτήματα όλα τα σοβαρά προβλήματα της ζωής. Οι απαντήσεις, διάφορες,σοβαρές, άσχετες, τουλάχιστον έτσι φαίνονταν. Και πάμε στο μετά…Μετά το λεύκωμα κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, διαβάζαμε όσα είχαν γράψει ο καθένας, αλλά εμείς ξέραμε. Και τι γράφτηκε και για ποιον γράφτηκε.
Αυτό το τελευταίο ήταν το καλύτερο και εκεί γίνονταν πολλές συζητήσεις.
Κάπως – δεν ξέρω πως – από κάποιον – πάλι δεν θυμάμαι ποιον έπεσε στα χέρια μου ένα λεύκωμα από την εποχή του δημοτικού. Σκαναρίστηκε προσεκτικά και έγινε ψηφιακό. Εδώ θα ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες αλλά πολύ περισσότερες στο φατσοβιβλίο.
Πρέπει να ήταν γύρω στο 1987 – 1988.