Ο Μιχάλης σήμερα στις εννιά το πρωί, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Σίγουρα θα μας λείψει.
Με τον Μιχάλη γνωριστήκαμε το 1988 στον Μπαρμπίκα, όταν εγώ ξεκινούσα ενώ αυτός είχε ήδη αρκετά χρόνια εμπειρία. Θυμάμαι την χαρακτηριστική βαθιά φωνή του αλλά και την πραότητα του χαρακτήρα του. Υπήρξε μέντοράς μου σε εκείνα τα δύσκολα για εμένα χρόνια που προσπαθούσα να βρω τα πατήματά μου. Πάρα πολλές φορές συζητάγαμε διάφορα θέματα, όχι πάντα εκπαιδευτικά και ο λόγος του ήταν πάντα ενθαρρυντικός. Με πήρε κάτω από την προστασία του θα έλεγα, και βρεθήκαμε μαζί και στην Ελληνογαλλική Σχολή, για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Σε πολλές περιπτώσεις που εμένα με πιάνανε τα νεύρα μου, ο Μιχάλης ήταν εκεί να με ηρεμήσει, να τα συζητήσουμε. Ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς. Μπορώ να αναφέρω δεκάδες περιστατικά με τον Μιχάλη από την κοινή μας πορεία στο σχολείο αλλά και μετά την συνταξιοδότησή του. Θα σταθώ σε τρία περιστατικά που έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, που δείχνουν όμως τον Μιχάλη.
1992 στην πρώτη πενθήμερη με τους πρώτους μας απόφοιτους. Η εκδρομή αυτή είχε πολύ άγχος γιατί δεν είχαμε την εμπειρία, και έπρεπε να πετύχει γιατί θα δημιουργούσε το προηγούμενο για όλες τις επόμενες. Επειδή δεν είχαμε και την εμπειρία την έκανε ακόμα πιο δύσκολη. Κρήτη λοιπόν , έξω από το Ηράκλειο στο ξενοδοχείο και ξεκινάμε την προτελευταία ημέρα για την περιήγησή μας. Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο προορισμός. Θυμάμαι όμως ότι “ένα δωμάτιο” έλειπε. Τρία αγόρια. Άσε λέει ο Μιχάλης θα πάω εγώ… και πάει. Και φυσικά σε λίγο έρχονται και οι τρεις αγουροξυπνημένοι, σχεδόν τρέχοντας, μπαίνουν και φεύγουμε…
Κάποια στιγμή ο Μιχάληςμου λέει χαμηλόφωνα…Τα παλιόπαιδα με συγχίσανε και είπα πράγματα που δεν έπρεπε…Τι είπες βρε Μιχάλη; ρωτάω εγώ…Ότι στην βραδυνή έξοδο δεν θα βγουν και θα μείνουν στο ξενοδοχείο… Εντάξει λέω εγώ (αχάμπαρος…)… Ναι αλλά μου λέει δεν είναι σωστό… Είναι η τελευταία βραδιά της πενθήμερης. Δεν είναι σωστό να μείνουν μέσα και οι άλλοι να διασκεδάζουν…Εντάξει ξαναλέω εγώ (πάλι αχάμπαρος). Ναι αλλά δεν μπορώ να το πάρω πίσω… (κν κωλοτούμπα). Άκου τι θα γίνει… και μου λέει… Θα πω ότι είμαι άρρωστος, και δεν θα έρθω, και εσείς θα πάρετε τα παιδιά σαν να μην τρέχει τίποτα… Το βράδυ θα σας περιμένω να γυρίσετε να βοηθήσω στην τακτοποίηση των παιδιών. Τελικά κάποιος έχασε την βραδυνή έξοδο αλλά δεν ήταν τα παιδιά.
Τα πρώτα χρόνια των πενθήμερων εκδρομών, οι καθηγητές κοιμόμασταν σε δίκλινα. Και δεν θυμάμαι σε ποια πενθήμερη – μπορεί να ήταν στο ίδιο ταξίδι – εγώ ήμουν με τον Μιχάλη. Εκεί που κάποια φάση πέσαμε να κοιμηθούμε, εγώ ξεράθηκα – κατα το κοινώς λεγόμενο – και ξυπνώντας το πρωί, βλέπω το κρεβάτι του σχεδόν στρωμένο, και την εφημερίδα του δίπλα στην καρέκλα φύλλο και φτερό που λένε. Αμέσως κατάλαβα αν και δεν το παραδέχτηκε ποτέ… Ροχάλιζα το βράδυ και δεν έκλεισε μάτι… Δεν ήθελε όμως να με στεναχωρήσει. Περιττό να πω ότι από τους υπέρμαχους του μονόκλινου δωματίου για τους καθηγητές ήμουν και εγώ.
Και πάμε πάλι σε πενθήμερη, στα Γιάννενα αυτή τη φορά “επί κωξάκι”, όπου γίνεται ένας χαμός, σε περίοδο που όλα τα σχολεία ήταν σε εκδρομές : ακυρώσεις, άμεσες επιστροφές, ένας πανικός. Το υπουργείο έδωσε οδηγίες ” να μην συγχρωτίζονται οι μαθητές κατά την διάρκεια των εκδρομών”. Μάλλον είχαν ξεχάσει στο Υπουργείο τι σημαίνει πενθήμερη εκδρομή. Η τότε διευθύντρια μας ρώτησε αν μπορούμε να βρούμε κάποιες λύσεις, αλλιώς να γυρίσουμε πίσω. Ο Μιχάλης αρχηγός τότε το πήρε προσωπικά και πήγαμε να βρούμε τι μπορούμε να κάνουμε…Βρήκαμε τότε στην Αβέρωφ ένα μπαρ, κλαμπ, με μουσική… Όλα μαζί και τίποτα. Αφού παζάρεψε την τιμή και κανονίσαμε ότι το θέλουμε όλο δικό μας (εντάξει ήταν περίπου 60-70 παιδιά σε καθημερινή…δεν θα είχε τόση κίνηση και είχαμε διαπραγματευτικό ατού), και το θέμα των ποτών, όχι αλκοόλ…πήγαμε και τότε ακούστηκε το τραγούδι...Kyrie από τους Mr Mister, όπου στο ρεφραίν ακούγεται το Κύριε Ελέησον… οπότε ακούω τον Μιχάλη να λέει μόλις το άκουσε…Εντάξει τώρα τα έχουμε όλα. Δεν μπορεί να μας πει κανείς τίποτα. Το μαγαζί είναι “εκκλησία”.
Κάπου εδώ θα σταματήσω… Ο Μιχάλης με την βαθιά του γνώση, την ηρεμία του και την χαρακτηριστική φωνή του είναι σίγουρο, ότι πολύ σύντομα θα βρει κόσμο να ανοίξει συζητήσεις “εκεί πάνω”. Εμείς θα κρατήσουμε την εικόνα του βαθιά μέσα στην καρδιά μας, τις νουθεσίες του, τις κουβέντες μας και είναι σίγουρο ότι θα μας λείψει.
Καλό ταξίδι Μιχάλη
Είναι 2024 και δυστυχώς είμαστε ένας λιγότεροι.
ΥΓ Από το προφίλ του Πάνου (γιού του Μιχάλη)
Η νεκρώσιμη ακολουθία του πατέρα μου Μιχαήλ Καλλαρά θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 29 Μαρτίου και ώρα 12:00 στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κλένια Κορινθίας.
