Έχετε ποτέ την αίσθηση ότι ένα λευκό χαρτί σας προκαλεί να γράψετε τις σκέψεις σας; Έχετε ποτέ αισθανθεί την ανάγκη να καταγράψετε κάτι άλλο εκτός από την λίστα για ψώνια; Θέλετε ποτέ να περιγράψετε τα συναισθήματά σας, με κάποιο τρόπο που να μπορέσουν να τα καταλάβουν όλοι;
Η καθημερινότητά μας δυστυχώς μας έχει “επιβάλει” την συνοπτική ομιλία, την συντομογραφία και την έκφραση μας με τις ελάχιστες δυνατόν λέξεις.
Η Αγάπη όμως έχει απαντήσει “ΝΑΙ” και στα τρία αρχικά ερωτήματα. Έτσι πέρυσι που δεν μπορέσαμε να κάνουμε “ζωντανά” τη μουσική βραδιά, βρήκε ένα λευκό χαρτί και έγραψε. Έγραψε τις σκέψεις της, τα συναισθήματα της, αυτό που “της ερχότανε”. Γιατί γιατί ήταν αυτή και το χαρτί. Εκείνες τις στιγμές δεν υπήρχε κανείς άλλος. Και μας έδωσε το παρακάτω ποίημα:
Πήρε τον τίτλο της μουσικής βραδιάς και άφησε τις λέξεις στο χαρτί. Και μετά το έστειλε στον διαγωνισμό ποίησης του Περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ. Γιατί; Γιατί έτσι. Δεν ήθελα να κρατήσει αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό της, ήθελε να τις μοιραστεί με άλλους. Και η επιτροπή αποφάσισε…
Και φυσικά το χαρήκαμε όλοι και πάνω από όλους η Αγάπη. Από ότι συζητήσαμε ο στόχος δεν είναι τα βραβεία αλλά η έκφραση. Και δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ τα ημερολόγια του καιρού μου, που γίνανε blog, τις ιστορίες που διαβάζαμε που γίνανε βίντεο. Είμαι πολύ χαρούμενος που μια μαθήτρια έχει ξεπεράσει τα ψηφιακά μέσα επικοινωνίας και χρησιμοποιεί χαρτί και μολύβι για να εκφραστεί.
Εμείς να πούμε συγχαρητήρια στην Αγάπη, να της ευχηθούμε να συνεχίσει να γράφει και να μοιράζεται τα κείμενά της με όλο τον κόσμο.
Είναι 2022 και οι μαθητές μας εκφράζουν τα συναισθήματά τους.