Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Χθες Παρασκευή τελευταία μέρα σχολείου ήρθε η Γ Λυκείου για να πάρει τα δελτία της.
Μια περίεργη, πρωτόγνωρη εικόνα. Δεν έχουμε συνηθίσει έτσι. Η τελευταία μέρα στο σχολείο έχει μια μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση. Μαζευόμαστε παρέες, οι καθηγητές τους είναι κοντά στα παιδιά, έρχονται ρωτάνε, απαντάμε, γέλια, συγκίνηση…Δεν θέλουν να φύγουν στη λήξη της ενημέρωσης… σχεδόν τους διώχνουμε. Άλλη μια φορά θυμάμαι στα τριάντα χρόνια στο σχολείο να βγω και να τους “διώξω” για να μη μαζεύονται πολλοί μαζί. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πριν ήταν. Έτσι και χθες μετά την λήξη, το να τρέξουν στους συναδέλφους ήταν κάτι αυθόρμητο, και λογικό. Να σχηματίσουν παρέες και ομάδες μεταξύ τους για να τα πούνε ήταν το πιο λογικό μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης στο χώρο. Μόλις δόθηκε η λήξη η εικόνα άλλαξε. Δεν ξέρω πως τους φάνηκε όταν τους έβαλα τις φωνές να απομακρυνθούν και να κρατάνε τις αποστάσεις. Εμένα πάντως δεν μου άρεσε καθόλου αλλά έπρεπε να γίνει
Οι μαθητές τελειώνουν τον κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο τίτλος του μαθητή, απομακρύνεται από αυτούς και η τίτλος του φοιτητή, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.
Μοιράσαμε τα δελτία και τους είπαμε τα απαραίτητα για το ξεκίνημα…
Τι να προσέξουν, πως θα γίνουν οι εξετάσεις, τους χρόνους, τα απαραίτητα που πρέπει να έχουν μαζί τους και όλα εκείνα που πρέπει να ξέρουν για την πρώτη μέρα στις εξετάσεις σε περίοδο “κορωνοϊού”.
Είναι περίεργο πάντως… η 29η σειρά αποφοίτων που φεύγει από το σχολείο. Φέτος κλείνω 30 χρόνια που είμαι στο σχολείο και φέτος ο κορωνοϊός δεν μας άφησε να μπορέσουμε να μιλήσουμε όπως έχουμε συνηθίσει με τους μαθητές μας. Ήταν αλλιώς.
Κάπως έτσι περίεργα ολοκληρώθηκε και η φετινή χρονιά.
Σε όλα τα παιδιά μας αλλά και σε όλα τα παιδιά που ξεκινάνε τη Δευτέρα τις Πανελλαδικές, να ευχηθούμε καλή επιτυχία, και αυτές οι εξετάσεις να αποτελέσουν το ξεκίνημα για ένα καινούργιο ταξίδι στη γνώση και τη ζωή.
Καλή σας επιτυχία.