Τέλειωσε η φετινή χρονιά. Μια χρονιά περίεργη, πρωτόγνωρη, δύσκολη, με αποφάσεις σε θέματα που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν, με καραντίνα, με περιορισμούς στη κίνηση, με διαδικτυακά μαθήματα, με διαδικτυακές συνεδριάσεις… Πολλά καινούργια πράγματα.
Όταν έκλεισαν τα σχολεία, ξαφνικά το σχολείο “άδειασε”. Υπήρχε μια εκκωφαντική ησυχία στο χώρο. Εμείς – οι διευθυντές – έπρεπε να είμαστε στο σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Εμείς δεν κινδυνεύαμε ή ήμασταν αναλώσιμοι. Κάθε μέρα η ίδια περίεργη αίσθηση… του τεράστιου άδειου χώρου. Χωρίς τους 2000 μαθητές, τους 150 καθηγητές, όλους τους ανθρώπους που είναι το σχολείο και ησυχία…πολλή ησυχία αλλά και πολύ ησυχία.
Μετά το σχολείο άνοιξε, οι μαθητές επανήλθαν αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Πάλι το σχολείο έδειχνε “υποτονικό” και άδειο.
Και φτάνουμε στην αποφοίτηση. Μακριά μακριά, μισοί στο τραπέζι από ότι συνήθως, σερβίρισμα από το προσωπικό του κέτερινγκ με μάσκες, γάντια και πίσω από πλεξιγκλάς, όλα όπως έπρεπε.
Όπως κάθε φορά έγινε η μεταμόρφωση. Οι μαθητές μας πλέον φεύγουν από το σχολείο. Και ξεκινούν τον δικό τους δρόμο. Φαίνεται περίεργο αλλά η σύγκριση με το άδειο σχολείο ήταν αναπόφευκτη. Γελαστά πρόσωπα, πειράγματα, κίνηση, βαβούρα απέναντι σε άδειους διαδρόμους, κενές αίθουσες, κλειστά παράθυρα…
Έτσι όταν τους μιλούσα και από την μια μεριά τους είχα μπροστά μου γελαστούς, χαρούμενος, ένα μελίσσι πολύχρωμο και ζωντανό και από την άλλη σκέφτηκα το άδειο σχολείο, συγκινήθηκα. Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ το πόσο άχαρη ήταν η μισή φετινή χρονιά. Και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τελικά τι είναι το σχολείο. Δεν ξέρω τι ακριβώς “φταίει”. Τα 34 χρόνια στην εκπαίδευση, τα 32 χρόνια σε ιδιωτικό σχολείο, τα 30 χρόνια σε αυτό το σχολείο ή οι 29 αποφοιτήσεις. Κάθε φορά το ίδιο… τα παιδιά φεύγουν και μένουμε εμείς… Το σχολείο αδειάζει και το προετοιμάζουμε για την επόμενη σειρά μαθητών. Κάθε φορά η ίδια συγκίνηση. Η αίσθηση ότι φεύγουν και εσύ μένεις…ανασκουμπώνεσαι και προχωράς.
Όταν πάνω στη σκηνή τους δίνεις το αναμνηστικό (χωρίς αγκαλιές φέτος) και σου λένε εκείνο το “ευχαριστώ, ευχαριστώ για όλα”, εκεί πραγματικά καταλαβαίνεις τι “δουλειά” κάνεις. Αυτό είναι αυτό που λέω ότι, το να είσαι καθηγητής έχει πολλά “πράγματα” που αξίζουν όσο δεν φαντάζεσαι. Όταν βλέπεις τους μαθητές σου να έρχονται τρέχοντας να σε χαιρετήσουν, είναι η καλύτερη επιβράβευση για την πορεία σου.
Και έτσι η φωλιά άδειασε. Φέτος το είδαμε νωρίτερα από ότι συνήθως,και το βιώσαμε πολύ πιο έντονα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Όμως ξέρουμε ότι οι μαθητές μας ξεκίνησαν την επόμενη φάση στο ταξίδι της γνώσης. Κάποιοι θα χαράξουν δικούς τους δρόμους που θα ακολουθήσουν άλλοι. Κοιτάζοντας πίσω τους απόφοιτούς μας είναι κάτι που έχει γίνει πολλές φορές. Κάποιοι θα προχωρήσουν σε αυτό που ονειρεύονται και “δεν θα δουλέψουν ποτέ” γιατί απλά θα κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Πάντα το κοινό σημείο αναφοράς, για όλους θα είναι το σχολείο. Το οποίο ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, είναι εκεί. Και θα είναι για όποιον θέλει να επιστρέψει.
Έχω το προνόμιο, με λίγους ακόμα συναδέλφους, να γνωρίζω όλους τους απόφοιτους του Ελληνικού τομέα από το 1992 και μετά και να είμαι ακόμα στο σχολείο. Θα πω κάτι που λέω πάντα : ¨είμαστε παντού” και όποτε έχει χρειαστεί να γίνει κάτι σχετικά με το σχολείο, πάντα υπάρχουν απόφοιτοι δίπλα μας.
Έτσι η 29η σειρά αποφοίτων της Ελληνογαλλικής Σχολής Ευγένιος Ντελακρουά είναι γεγονός. Κυρίες και κύριοι απόφοιτοι του 2020 καλή συνέχεια.
Είναι 2020 (για να μη ξεχνάμε την χρονοσφραγίδα για τα σαραντάχρονα).