Δύσκολο, πολύ δύσκολο να γράψεις για την αποφοίτηση τη φετινή. Πέντε μήνες κλεισμένοι, στα σπίτια μας, μικροί μεγάλοι. Με μαθήματα από απόσταση. Χωρίς να μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις. Χωρίς να έχεις την αίσθηση ότι γίνεται κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Δεν είναι λίγο αν το σκεφτείς…
Να προσθέσουμε εδώ και την αγωνία για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Να βγει η ύλη, να μπορέσουν να προχωρήσουν, να γράψουν στις εξετάσεις. Πάλι δεν είναι λίγο.
Ξεκινήσαμε με μαθήματα στο σχολείο και “ξαφνικά” γίνεται η ανατροπή. Κλείνουν τα σχολεία. Ήταν Νοέμβρης. Ξανα ανοίξαμε μόλις πριν το Πάσχα… Πέντε μήνες… Δεν είναι λίγο αν το σκεφτείς.
Και φτάσαμε στις εξετάσεις. Τέσσερις μέρες – για όλους – για τα βασικά μαθήματα – και μετά τα ειδικά μαθήματα. Ακόμα συνεχίζονται. Και οι βαθμολογήσεις συνεχίζονται. Ακόμα δεν έχουμε Αποτελέσματα και η αγωνία συνεχίζεται.
Στις 25 Ιουνίου και αφού είχαν ανακοινωθεί τα νέα μέτρα για 300 άτομα σε τραπέζια των 10 ατόμων, κάναμε την πρώτη και μόνη διαδικτυακή συζήτηση με τους μαθητές για την αποφοίτηση. Και το πήραν πάνω τους. Ο Βασίλης και η Μαριάννα είχαν το γενικό πρόσταγμα αλλά όλη η ομάδα που το είχε αναλάβει, έκαναν το δικό τους κομμάτι. Υπεύθυνα, σιωπηλά και σωστά. Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Μια ακόμα αποφοίτηση τέλεια, οργανωμένη, με την ζωντανή μουσική, με τις “ατάκες” για τους συμμαθητές τους, με το βίντεο από τις φωτογραφίες “που δεν τις βλέπει κανείς” από το πέρασμά τους από την Σχολή.
Οι καθηγητές παρόντες να χαιρετήσουν τους μαθητές τους. Να τους δώσουν το αναμνηστικό της αποφοίτησης και να τους ευχηθούν καλή συνέχεια. Η αμεσότητα με την οποία περάσαμε από την τάξη στο διαδικτυακό μάθημα, ο τρόπος με τον οποίο γυρίσαμε τη δουλειά μας σε διαδικτυακή, οι ατελείωτες συζητήσεις μεταξύ μας – εκτός ωραρίου εννοείται – προκειμένου να μπορέσουμε να οργανώσουμε τα μαθήματά μας με τον καλύτερο τρόπο, είναι ο άθλος των καθηγητών μας. Πολλοί το θεωρήσανε ότι “είναι η δουλειά τους” αλλά δεν είναι έτσι. Η ευθύνη απέναντι στους μαθητές μας είναι η κινητήρια δύναμη. Η συντονισμένη προσπάθεια μας βοήθησε να ολοκληρώσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία.
Και έτσι φτάσαμε στην αποφοίτηση, το Σάββατο 3 Ιουλίου στο σχολείο. Στην αυλή του μπήκαν 30 ροτόντες των δέκα θέσεων και τριακόσιες καρέκλες… ακριβώς. Θύμιζε λίγο τις μουσικές καρέκλες. Οι καταστάσεις λέγανε ότι θα έρθουν 290 επισκέπτες. Άρα χωράγαμε ακριβώς μέσα στα όρια. Ξεκινήσαμε με τις ομιλίες.
Συνειδητοποίησα ότι ήταν η τριακοστή αποφοίτηση…Τριάντα χρόνια αποφοιτήσεις. Από το 1992 η πρώτη αποφοίτηση του Ελληνικού τομέα, μέχρι το 2021. Τριάντα σειρές αποφοίτων… περίπου 2500 απόφοιτοι που κυριολεκτικά “βρίσκονται παντού”. Φέτος τα κατάφερα. Συγκινήθηκα μεν αλλά δεν το έδειξα. Ναιιιιιι!!! κράτησα χαρακτήρα. Πάντα όμως υπάρχει αυτή η συγκίνηση. Δεν μπορώ να το αποφύγω.
Να σας δείξω μερικές φωτό :
Και έτσι οι φετινοί μας τελειόφοιτοι, γίνανε απόφοιτοι. Και ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη ζωή και τη γνώση. Η τριακοστή σειρά των αποφοίτων της Ελληνογαλλικής Σχολής – του Ελληνικού τομέα, είναι γεγονός.
Για εμάς θα είναι πάντα οι μαθητές μας, και θα τους θυμόμαστε τα πρωινά να κυκλοφορούν στους διαδρόμους, με τις φόρμες τους και το σακίδιό τους στη πλάτη, άλλοι δραστήριοι και έτοιμοι για μάθημα και άλλοι χμ…”δραστήριοι και έτοιμοι για μάθημα”… (το πρωινό ξύπνημα γενικά είναι “βαρύ”). Έτσι θα τους κρατήσουμε στη μνήμη μας και την καρδιά μας. Και θα είμαστε πάντα δίπλα, να παρακολουθούμε την πορεία και την πρόοδό τους και να τους υποστηρίζουμε όποτε το χρειάζονται.
Σειρά του ’21, ονομάζεστε πλέον απόφοιτοι, και σας ευχόμαστε καλό ταξίδι στο ταξίδι της ζωής και της γνώσης.
Είναι 2021 και έχουμε τους καινούργιους μας απόφοιτους.
ΥΓ Ενημερωτικά : Όλοι όσοι προσήλθαν είχαν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή self test, και σε όλη τη διάρκεια τηρήθηκαν τα μέτρα και οι αποστάσεις. Τα τραπέζια ήταν “οικογενειακά” και ήταν όλοι καθισμένοι. Το σερβίρισμα έγινε από τα μέλη του catering, χωρίς να γίνει συνωστισμός μπροστά στους μπουφέδες, με πρόσκληση ανά τραπέζι. Ακολουθήσαμε όλα τα μέτρα για να έχουμε μια αποφοίτηση “χωρίς παρενέργειες” προστατεύοντας τους μαθητές μας και τους δικούς τους ανθρώπους. Το μόνο που έμεινε είναι η ανάμνηση…