Ετικέτα: ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μια ιδέα που ξεκίνησε την προηγούμενη χρονιά, επιτέλους φτάνει στην ολοκλήρωσή της. Σε λίγες μέρες, στις 23 Μαρτίου από το πρωί στις 8.20 ξεκινάει το μαθητικό συνέδριο για το ’21, ενταγμένο ταυτόχρονα στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και στις εορταστικές εκδηλώσεις για την συμπλήρωση των σαράντα χρόνων της Σχολής μας.

Το συνέδριο σκοπό έχει να δώσει βήμα στους μαθητές να μιλήσουν για το 1821. Μέσα από τις εργασίες τους οι μαθητές θα γνωρίσουν την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης διερευνώντας τις εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες που την προκάλεσαν, να αναστοχαστούν μελετώντας τις πολύπλευρες διαστάσεις της, να επανεξετάσουν και να διερωτηθούν για το ρόλο των φορέων και των δυνάμεων εκείνης της εποχής, να ανακαλύψουν το εύρος επίδρασής της στη σημερινή εποχή και να αναδειχθεί η διαχρονικότητά των ιδεών και ο ρόλος των προσώπων που την εδραίωσαν.  

Μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα του συνεδρίου :

Αυτή τη στιγμή πάνω από 70 σχολεία θα το παρακολουθήσουν διαδικτυακά, ένας αριθμός που δεν είναι σταθερός αλλά συνέχεια ανεβαίνει. Το συνέδριο θα μεταδοθεί σε Live streaming όπως λέμε πλέον την μετάδοση σε πραγματικό χρόνο ή ζωντανή μετάδοση. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε όσοι επιθυμείτε στον παρακάτω σύνδεσμο :

https://youtu.be/B1u_vp8ZeLg

Θα είναι χαρά μας να σας έχουμε μαζί μας αυτή την τόσο σημαντική εκδήλωση της Σχολής μας.

Και για να μην πείτε ότι δεν σας στείλαμε πρόσκληση, ορίστε και η πρόσκληση:

Θα ήταν παράλειψη κλείνοντας να μην αναφέρω την επιστημονική επιτροπή του συνεδρίου :

και φυσικά την οργανωτική επιτροπή, τους ανθρώπους που εργάστηκαν προκειμένου να μετατραπεί η ιδέα σε συνέδριο.

Σας περιμένουμε στο συνέδριο.

Είναι 2021 και σε πείσμα των καιρών οργανώνουμε συνέδρια…

Πάντα προσπαθούμε να δίνουμε στους μαθητές μας όλες εκείνες τις πληροφορίες που είναι απαραίτητες για να μπορέσουν να απάρουν τις αποφάσεις τους σχετικά με την πορεία τους στην εκπαίδευση.

Μια επίσκεψη που κάνουμε κάθε χρόνο είναι η επίσκεψη στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, όποι οι μαθητές μας (συνήθως της τρίτης Λυκείου) ενημερώνονται για την Έρευνα στην Ελλάδα, τι γίνεται, πως γίνεται, που γίνεται. Όλα αυτά ξεκίνησαν με εκείνη την επισκεψη στη βραδιά του Ερευνητή που είδαμε πόσο έντονο είναι το ενδιαφέρον των παιδιών. Ας θυμηθούμε μαζί αυτή την επίσκεψη.

Οι επισκέψεις επαναλήφθηκαν όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα. Περιμένουμε να ανοίξει η καραντίνα για να ξεκινήσουμε πάλι.

Ήταν 2012

Η χρονιά που ξεκινάει είναι σημαντική για την Σχολή μας. Είναι η τεσσαρακοστή χρονιά και με το που τελειώνει κλείνουμε τα σαράντα.

Εδώ χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας.

Ανοίξτε τα συρτάρια, βγάλτε τα κουτιά και τα λευκώματα και βρείτε υλικό. Τι ψάχνουμε. Φωτογραφίας από τα πρώτα χρόνια της Σχολής, ακόμα και από την κατασκευή της, φωτογραφίες από τα χρόνια της στο Γαλλικό Ινστιτούτο, βίντεο (αν και σπάνια), φωτογραφίες από εκδρομές, γιορτές, δασκάλους δραστηριότητυες, σχολικές γιορτές και ότι άλλο έχει να κάνει με την ιστορία της Σχολής.

Όσοι το 1981 που ήρθε στην Αγία Παρασκευή είσασταν πρωτάκι ή δευτεράκια, είναι μάλλον βέβαιο ότι ο μπαμπάς – συνήθως- ή και η μαμά, κυκλοφορούσαν με μια φωτογραφική μηχανή στο σχολείο και φωτογράφιζαν τα πάντα αλλά κυρίως εσάς.

Η πιο συνηθισμένη κρυψώνα είναι εκείνο το κουτί από πουκάμισο΄η το κουτί παπουτσιών που είναι κρυμμένο μέσα στη ντουλάπα και βγαίνει μόνο τυχαία, οπότε ξεχειλίζουν οι αναμνήσεις.

Άρα : 1. Επίσκεψη στο πατρικό

2. Ζητάμε φωτογραφίες από το σχολείο.

3 Περνάμε ένα υπέροχο απόγευμα με αναμνήσεις (εννοείται)

4. Διαλέγουμε το υλικό και το στέλνουμε : communication@lfh.gr

Δηλώνετε όνομα, χρονιά αποφοίτησης και στοιχεία επικοινωνίας….

Μη ξεχνάτε… Πάμε για τα σαράντα. Και θέλει δουλειά….

Όλοι πενταήμερη την λένε, γιατί όχι και εγώ αντί του κανονικού πενθήμερη…

Η εκδρομή αυτή ήταν η πρώτη που έκανα σαν συνοδός και έχει πολλά παρασκηνιακά. Μετά από 28 χρόνια νομίζω ότι κάποια μπορώ να τα αναφέρω. Το ονόματα των μαθητών είναι Γιάννης,Μαρία Γιώργος και άλλα τέτοια σπάνια. Ο λόγος είναι ότι δεν έχει περάσει η τριακονταετία, για να αρθεί το απόρρητο :).

Πάμε στο ξεκίνημα. Δεύτερη χρονιά στο σχολείο με ρωτάνε οι μαθητές αν θα τους συνοδέψω στην πενθήμερη. Γενικά πιστεύω στον παιδαγωγικό ρόλο των ταξιδιών και έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα Ναι. Και πάμε στη συνεδρίαση που θα παίρναμε τις αποφάσεις για την πρώτη εκδρομή της Σχολής, Το ύφος, τον παιδαγωγικό στόχο, ποιοι θα συνοδεύανε, και πολλά πρακτικά. Στην ερώτηση ποιος θα ήθελε να συνοδεύσει, μετά από αρκετή αμηχανία, που όλοι κοιταζόμασταν σηκώνω το χέρι μου δειλά δειλά και λέω… “εγώ”. Αφού εξηγώ τους λόγους, ξεκίνησε μια συζήτηση όπου τελικά συμφώνησαν να έρθουν : η Κατερίνα Μητροπούλου, η Κωλέτ Καπετανίδης, ο Μιχάλης Καλλαράς και εγώ. Πρέπει να ήταν και άλλοι, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι. Αν είναι βοηθάτε.

Και αρχίζουμε τα παραλειπόμενα.

Φτάνουμε στο Ηράκλειο νωρίς το πρωί και πάμε κατευθείαν ξενοδοχείο. Πρώτο λάθος απειρίας. Μας λένε ότι δωμάτια θα πάρουμε μετά τις 2.00 το μεσημέρι. Και η ώρα ήταν 9.00 το πρωί. Και τώρα τι κάνουμε; Λέμε να τους πάμε στο Ηράκλειο. (Το ξενοδοχείο ήταν 8 Κμ έξω από την πόλη). Παίρνουμε το τουριστικό γραφείο και μας ζητάει 80.000 δραχμές για ένα πήγαινε – έλα από το ξενοδοχείο στο Ηράκλειο. Ποσό υπερβολικό για το 1992. Ζητάω τα τηλέφωνα των αστικών λεωφορείων και μας ζητάνε 17 δρχ το άτομο για να μας πάνε Ηράκλειο και άλλα τόσα να γυρίσουμε. Έτσι η πρώτη επίσκεψη κόστισε 34 δραχμές αντί των 1600 που ήθελε το πούλμαν (80.000/50 = 1600). Τρελά νούμερα.

Πρώτο βράδυ. Προσπαθούμε να τους βάλουμε στα δωμάτιά τους. Ο Γιάννης λοιπόν θέλει να πάει από το Γιώργο να πάρει ένα στυλό για να γράψει στο ημερολόγιο του. Τον σταματάει ο κ Καλλαράς και αφού εξηγεί΄γιατί πρέπει να πάρει το στυλό (θα τα έχει ξεχάσει μέχρι αύριο!!!). πάει και χάνεται τρεις ώρες. Έρχεται ο συγκάτοικος και δεν είχε κλειδιά να μπει και περίμενε απ’ έξω. Κάποια στιγμή έρχεται κατά τις 1.30 – 2.00 άνετος και αντιμετωπίζει έναν Καλλαρά εκτός εαυτού. Όσοι έχουν γνωρίσει τον κ Καλλαρά ξέρουν ότι Καλλαράς και εκτός εαυτού είναι ασύμβατες έννοιες.

Πρώτο πρωινό, πλησιάζει ο ρεσεψιονίστας και λέει στη κ Μητροπούλου ότι κάποιος πήρε τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν και δεν πλήρωσε και δεν είναι σωστό αυτό που κάνει, και ότι δεν συμπεριφέρονται έτσι γιατί θα το πληρώσει ο ρεσεψιονίστας είναι ένας φτωχός εργαζόμενος και άλλα τέτοια..και και και και .(καταλαβαίνετε ότι είμαστε σε προ κινητών εποχή). Παίρνει τον αριθμό βρίσκουμε ποιος πήρε, ο οποίος φυσικά είχε πληρώσει και είχε και την απόδειξη. Του το δείχνουμε μας λέει ένα ξερό συγγνώμη και κλείνει εκεί. Εμείς ρίχνουμε το σύνθημα. Πάντα αποδείξεις σε ότι κάνετε. Το επόμενο πρωί ξανά τα ίδια με τα ίδια λόγια και και και … Παίρνει τον αριθμό, βρίσκουμε ποιος τηλεφώνησε, φυσικά είχε πληρώσει και είχε και απόδειξη και η κ Μητροπούλου παίρνει την απόδειξη πάει στη ρεσεψιόν και κάνει την παρακάτω δήλωση με τρόπο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις : Την επόμενη φορά που θα κατηγορήσεις τα παιδιά μας κοίταξε να έχεις δίκιο γιατί θα σου κάνε τέτοια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που δεν θα ξέρεις που θα κρυφτείς. Όσοι θυμούνται τη κ Μητροπούλου μπορούν να καταλάβουν.

Είμαστε στα Χανιά. Ξέρουμε ότι δύο παιδιά έχουν γενέθλια. Το παίρνω πάνω μου – καθότι Χανιώτης και έπαιζα εντός έδρας, και κανονίζω να παραγγείλω τούρτες, να κλείσω το καφέ του Κήπου των Χανίων, να φροντίσω οι τούρτες να είναι στην ώρα τους στον Κήπο, για να γίνει το χάπενινγκ. Εκείνη την μέρα πρέπει να έγραψα πολλά χιλιόμετρα πάνω κάτω κήπο – λιμάνι 3-4 φορές. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές. Κατά τις 5.00 φτάσαμε στο κήπο, και έγινε όλο το χάπενινγκ.

Και πάμε στο προτελευταίο πρωινό. Ένα δωμάτιο αργεί. Είναι τρία αγόρια. Όλοι είμαστε στο πούλμαν αλλά δεν μπορούμε να φύγουμε. Πάει ο κ Καλλαράς και τους βλέπει να κοιμούνται. Τους ξεσηκώνει άρον άρον και τους λέει ότι δεν έχει βραδινή έξοδο για τιμωρία… Μετά στο λεωφορείο μου λέει : Δεν είναι σωστό. Σήμερα είναι η τελευταία βραδιά και θα πρέπει να βγούνε όλοι μαζί να διασκεδάσουν. Λοιπόν εγώ θα κάνω ότι δεν είμαι καλά, και θα μείνω πίσω. Αλλιώς αν έρθω θα πρέπει να μην έρθουν τα παιδιά.Θα κάτσω στο ξενοδοχείο και θα σας περιμένω να γυρίσετε.

Και πολλά άλλα έχω να θυμηθώ από εκείνη την εκδρομή…

Τους γερμανικούς χορούς στην ταβέρνα, τον χορό στο ελαιοτριβείο ή κάπως έτσι που λεγόταν η ντισκοτέκ – τότε – τη βόλτα στο λιμάνι του Ηρακλείου, που μάλλον είχαμε χαθεί, τα παζάρια στην Ελούντα για το μέχρι πότε θα κάτσουμε το βράδυ, την αναμονή το τελευταίο βράδυ στο αεροδρόμιο όταν το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση κοντά 2 ώρες. Και πάρα πολλά ακόμα. Και τις φωτογραφίες θα τις βρω σε κάποια φάση. Πάντα έτσι γίνεται. Ελπίζω πριν κλείσει η εορταστική περίοδος για τα σαραντάχρονα.

Κάθε ταξίδι είναι μοναδικό, και αφήνει μοναδικές αναμνήσεις, Πολύ περισσότερο αυτό που ήταν το πρώτο

Ήταν 1992.

Από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της Σχολής, βγήκε το χρονικό της. Μια καταγραφή της σχολικής χρονιάς, ένα βιβλίο, με έργα των παιδιών, κείμενα και φυσικά φωτογραφίες…

Το εξώφυλλο της πρώτης επετηρίδας.

Και μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό…

Ήταν 1981

Η φωτογραφία πάντα ήταν μεγάλη αγάπη. Και έπρεπε να την διαδώσουμε. Έτσι από τη πρώτη χρονιά δημιουργήθηκε η πρώτη φωτογραφική ομάδα της Σχολής. Παιδιά από όλο το Λύκειο, ο Αντώνης, η Ρεγγίνα, η Ινώ, η Αναστασία, ο Κωνσταντίνος, η Χρυσούλα, η Αγγελική, ο Νίκος…και εγώ,κρεμάσαμε τις μηχανές στο λαιμό μας και ξαμολυθήκαμε.

Πήγαμε στο Μοναστηράκι, στην Αρχαία Αγορά,

Παίξαμε με το φως και τα αγάλματα… και μάλλον περάσαμε καλά…

Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1991. Ναι των Τριών Ιεραρχών.

Λεύκωμα. Εκείνα τα χρόνια το λεύκωμα ήταν ο τρόπος επικοινωνίας. Η χαρά μας ήταν να βρούμε ένα παρατσούκλι μόνο δικό μας, πρωτότυπο, μοναδικό, να μας θυμίζει όπου και αν το βλέπει κανείς. Και μετά οι ερωτήσεις. Απλές και αθώες ή ίσως όχι τόσο απλές και όχι τόσο αθώες. Το ερωτήματα όλα τα σοβαρά προβλήματα της ζωής. Οι απαντήσεις, διάφορες,σοβαρές, άσχετες, τουλάχιστον έτσι φαίνονταν. Και πάμε στο μετά…Μετά το λεύκωμα κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, διαβάζαμε όσα είχαν γράψει ο καθένας, αλλά εμείς ξέραμε. Και τι γράφτηκε και για ποιον γράφτηκε.

Αυτό το τελευταίο ήταν το καλύτερο και εκεί γίνονταν πολλές συζητήσεις.

Κάπως – δεν ξέρω πως – από κάποιον – πάλι δεν θυμάμαι ποιον έπεσε στα χέρια μου ένα λεύκωμα από την εποχή του δημοτικού. Σκαναρίστηκε προσεκτικά και έγινε ψηφιακό. Εδώ θα ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες αλλά πολύ περισσότερες στο φατσοβιβλίο.

Πρέπει να ήταν γύρω στο 1987 – 1988.

Εγκαινιάζουμε μια νέα σειρά εγγραφών. Τη σειρά “πάμε για τα σαράντα : ” Στη σειρά αυτή θα γίνεται αναφορά σε κάποιο θέμα παλιό- συνήθως πολύ παλιό που αφορά τα πρώτα χρόνια της σχολής αλλά και νεώτερο. Μπορεί να είναι και ομάδα θεμάτων.

Ξεκινάμε τη σειρά με το θέατρο. Μεγάλη αγάπη της Σχολής που εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Παρακολούθηση επιλεγμένων θεατρικών παραστάσεων, προσκλήσεις σε ηθοποιούς και σκηνοθέτες θεάτρου και φυσικά στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις.

Η πρώτη μαθητική θεατρική παράσταση της Σχολής ήταν “Το Φιόρο του Λεβάντε” του Γρηγόρη Ξενόπουλου.

Ακολουθεί η διανομή των ρόλων “δια χειρός” Βάσως Χριστοπούλου

Η Βάσω Χριστοπούλου, έκανε τον συντονισμό όπως έλεγε, γιατί δεν ήθελε να φανεί ότι έκανε όλη τη σκηνοθεσία και όλη την οργανωτική δουλειά.

Τα σκηνικά έφτιαξε ο Γιώργος Μανώλης με την Θέμιδα Φούλια. Ο Γιώργος με μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική δυστυχώς έφυγε νωρίς.

Το έργο : Το Φιόρο του Λεβάντε του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Ήμουν και εγώ εκεί και κάλυψα φωτογραφικά την εκδήλωση.

Η παράσταση έγινε στην αίθουσα 150 με πολύ λίγο κόσμο

Αυτό όμως δεν μας πτόησε και συνεχίσαμε τις προσπάθειες και το θέατρο μπήκε για τα καλά στη ζωή της Σχολής. (Θα ακολουθήσουν και άλλες εγγραφές για το θέατρο).

Η κλασσική αναμνηστική όλων των συντελεστών της παράστασης.

Ο Αίμονας, η Ειρήνη, η Εύα, από όσο γνωρίζω, ακολούθησαν καλλιτεχνική πορεία.

Ήταν 1991.