Αυτές είναι οι ειδήσεις που δεν θέλω ποτέ μα ποτέ να γράφω. Δυστυχώς όμως συμβαίνουν.

Ο Αλέκος ξεκίνησε χθες για το μεγάλο ταξίδι. Όσοι επιθυμούν να πούμε ένα τελευταίο αντίο στον Αλέκο, η κηδεία είναι αύριο Πέμπτη 3 Σεπτέμβρη 12.00 στον Αγ. Σεραφείμ στην Παλαιά Πεντέλη.

Μπορώ να τον θυμηθώ να τραγουδάει με την βαθιά φωνή του κάτι που απολαμβάναμε όποτε είχαμε ευκαιρία..

Αλλά ήταν γνωστός και για τις πλάκες του.

Καλό ταξίδι Αλέκο.

Χθες ανακοινώθηκαν οι βάσεις και μαζί με αυτές οι σχολές στις οποίες πέτυχαν οι μαθητές μας.. Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο οι βαθμοί αν και φαίνονταν μικροί όταν ανακοινώθηκαν, τελικά με την διακύμανση των βάσεων ήταν υπεραρκετοί ώστε οι μαθητές μας να πετύχουν εκεί που ήθελαν.

Να αναφέρουμε για μια ακόμα φορά την πρωτιά της Νικολέτας Σίνου στην Ιατρική Αθηνών και να δούμε συνολικά τα ποσοστά ανά κατηγορίες σχολών.

Για να το δούμε και σαν εικόνα :

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές μας και τους ευχόμαστε καλή πρόοδο στο νέο τους ξεκίνημα στις σπουδές τους.

Συγχαρητήρια επίσης σε όλους τους συναδέλφους που φέτος, κάτω από πρωτόγνωρες και – σίγουρα – περίεργες συνθήκες, μπόρεσαν και υποστήριξαν με τον καλύτερο τρόπο τους μαθητές μας και τους έφεραν κοντά στα όνειρά τους.

Η επεξεργασία των αποτελεσμάτων έγινε από τον κ Σαλβάνο Βαγγέλη, μαθηματικό της Σχολής μας.

Εμείς σε λίγο ξανά ξεκινάμε…Καλή μας χρονιά.

Η Νικολέτα Σίνου, μετά την σημερινή έκδοση των βάσεων μπήκε πρώτη την Ιατρική Αθηνών.

Πολλά συγχαρητήρια στη Νικολέτα και της ευχόμαστε πάντα επιτυχίες στο καινούργιο της ξεκίνημα.

Συγχαρητήρια.

Τέλειωσε η φετινή χρονιά. Μια χρονιά περίεργη, πρωτόγνωρη, δύσκολη, με αποφάσεις σε θέματα που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν, με καραντίνα, με περιορισμούς στη κίνηση, με διαδικτυακά μαθήματα, με διαδικτυακές συνεδριάσεις… Πολλά καινούργια πράγματα.

Όταν έκλεισαν τα σχολεία, ξαφνικά το σχολείο “άδειασε”. Υπήρχε μια εκκωφαντική ησυχία στο χώρο. Εμείς – οι διευθυντές – έπρεπε να είμαστε στο σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Εμείς δεν κινδυνεύαμε ή ήμασταν αναλώσιμοι. Κάθε μέρα η ίδια περίεργη αίσθηση… του τεράστιου άδειου χώρου. Χωρίς τους 2000 μαθητές, τους 150 καθηγητές, όλους τους ανθρώπους που είναι το σχολείο και ησυχία…πολλή ησυχία αλλά και πολύ ησυχία.

Μετά το σχολείο άνοιξε, οι μαθητές επανήλθαν αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Πάλι το σχολείο έδειχνε “υποτονικό” και άδειο.

Και φτάνουμε στην αποφοίτηση. Μακριά μακριά, μισοί στο τραπέζι από ότι συνήθως, σερβίρισμα από το προσωπικό του κέτερινγκ με μάσκες, γάντια και πίσω από πλεξιγκλάς, όλα όπως έπρεπε.

Όπως κάθε φορά έγινε η μεταμόρφωση. Οι μαθητές μας πλέον φεύγουν από το σχολείο. Και ξεκινούν τον δικό τους δρόμο. Φαίνεται περίεργο αλλά η σύγκριση με το άδειο σχολείο ήταν αναπόφευκτη. Γελαστά πρόσωπα, πειράγματα, κίνηση, βαβούρα απέναντι σε άδειους διαδρόμους, κενές αίθουσες, κλειστά παράθυρα…

Έτσι όταν τους μιλούσα και από την μια μεριά τους είχα μπροστά μου γελαστούς, χαρούμενος, ένα μελίσσι πολύχρωμο και ζωντανό και από την άλλη σκέφτηκα το άδειο σχολείο, συγκινήθηκα. Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ το πόσο άχαρη ήταν η μισή φετινή χρονιά. Και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τελικά τι είναι το σχολείο. Δεν ξέρω τι ακριβώς “φταίει”. Τα 34 χρόνια στην εκπαίδευση, τα 32 χρόνια σε ιδιωτικό σχολείο, τα 30 χρόνια σε αυτό το σχολείο ή οι 29 αποφοιτήσεις. Κάθε φορά το ίδιο… τα παιδιά φεύγουν και μένουμε εμείς… Το σχολείο αδειάζει και το προετοιμάζουμε για την επόμενη σειρά μαθητών. Κάθε φορά η ίδια συγκίνηση. Η αίσθηση ότι φεύγουν και εσύ μένεις…ανασκουμπώνεσαι και προχωράς.

Όταν πάνω στη σκηνή τους δίνεις το αναμνηστικό (χωρίς αγκαλιές φέτος) και σου λένε εκείνο το “ευχαριστώ, ευχαριστώ για όλα”, εκεί πραγματικά καταλαβαίνεις τι “δουλειά” κάνεις. Αυτό είναι αυτό που λέω ότι, το να είσαι καθηγητής έχει πολλά “πράγματα” που αξίζουν όσο δεν φαντάζεσαι. Όταν βλέπεις τους μαθητές σου να έρχονται τρέχοντας να σε χαιρετήσουν, είναι η καλύτερη επιβράβευση για την πορεία σου.

Και έτσι η φωλιά άδειασε. Φέτος το είδαμε νωρίτερα από ότι συνήθως,και το βιώσαμε πολύ πιο έντονα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Όμως ξέρουμε ότι οι μαθητές μας ξεκίνησαν την επόμενη φάση στο ταξίδι της γνώσης. Κάποιοι θα χαράξουν δικούς τους δρόμους που θα ακολουθήσουν άλλοι. Κοιτάζοντας πίσω τους απόφοιτούς μας είναι κάτι που έχει γίνει πολλές φορές. Κάποιοι θα προχωρήσουν σε αυτό που ονειρεύονται και “δεν θα δουλέψουν ποτέ” γιατί απλά θα κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Πάντα το κοινό σημείο αναφοράς, για όλους θα είναι το σχολείο. Το οποίο ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, είναι εκεί. Και θα είναι για όποιον θέλει να επιστρέψει.

Έχω το προνόμιο, με λίγους ακόμα συναδέλφους, να γνωρίζω όλους τους απόφοιτους του Ελληνικού τομέα από το 1992 και μετά και να είμαι ακόμα στο σχολείο. Θα πω κάτι που λέω πάντα : ¨είμαστε παντού” και όποτε έχει χρειαστεί να γίνει κάτι σχετικά με το σχολείο, πάντα υπάρχουν απόφοιτοι δίπλα μας.

Έτσι η 29η σειρά αποφοίτων της Ελληνογαλλικής Σχολής Ευγένιος Ντελακρουά είναι γεγονός. Κυρίες και κύριοι απόφοιτοι του 2020 καλή συνέχεια.

Είναι 2020 (για να μη ξεχνάμε την χρονοσφραγίδα για τα σαραντάχρονα).

Τη Δευτέρα βγήκαν οι βεβαιώσεις πρόσβασης. Οι βεβαιώσεις πρόσβασης πιστοποιούν ότι ο μαθητής πήρε μέρος στις εξετάσεις και δίνει τον ακριβή αριθμό μορίων που συγκέντρωσε στις εξετάσεις.

Η αλήθεια είναι ότι μας παίδεψαν λιγάκι, μέχρι την τελευταία στιγμή. Δευτέρα μεσάνυχτα έκλειναν τα μηχανογραφικά και μεσημέρι κατά τις 11.00 αναρτήθηκαν, τουλάχιστον για τη σχολή μας. Βέβαια οι μαθητές μας γνώριζαν και η συντριπτική τους πλειοψηφία είχαν ήδη συμπληρώσει τα μηχανογραφικά τους και πολλοί τα είχαν ήδη κλείσει. Η κ Σαββινίδου, υποδιευθύντρια του Λυκείου της Σχολής μας, σε όλο αυτό το εικασαήμερο, ήταν παρούσα, με ραντεβού με τους μαθητές και συμβουλές για το πως θα συμπληρώσουν τα μηχανογραφικά τους.

Μόλις βγουν οι βεβαιώσεις πρόσβασης οφείλουμε να “εντοπίσουμε” τον πρώτο των πρώτων για να στείλουμε τα στοιχεία του στη Διεύθυνση για να βραβευθεί σε μια εκδήλωση που θα γίνει τον Οκτώβρη – Νοέμβρη συνήθως.

Εύκολα βρήκαμε την πρώτη μας μαθήτρια. Είναι η Νικολέτα Σίνου με 19.325 μόρια. Το όνειρό της για την συνέχεια των σπουδών της “όπου αυτή θέλει” είναι πλέον γεγονός. Με αυτή τη βαθμολογία είναι σίγουρο ότι θα βρίσκεται πολύ ψηλά και στην Πανελλήνια κατάταξη. Πολλά συγχαρητήρια στη Νικολέτα και πάντα να έχει επιτυχίες.

Πολλοί από τους μαθητές μας έχουν υψηλές βαθμολογίες στις βεβαιώσεις πρόσβασης. Μας φαίνονται χαμηλοί αλλά η σύγκριση με τα Πανελλαδικά αντίστοιχα δείχνει ότι κάθε άλλο παρά χαμηλοί είναι. Όπως και να έχει τέλη Αυγούστου θα βγουν “οι βάσεις” και εκεί θα δούμε τι ακριβώς γίνεται.

Μέχρι τότε σε όλους τους τελειόφοιτους να έχουν ένα υπέροχο καλοκαίρι και να ευχαριστηθούν κάθε λεπτό του. Τα επόμενα καλοκαίρια δεν θα είναι τόσο ξέγνοιαστα.

Καλό Καλοκαίρι…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων, κάναμε τη σύγκριση με τα Πανελλαδικά αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι ότι οι βαθμοί αρχικά μας φάνηκαν μικροί. Συγκρίνοντας όμως με τα Πανελλαδικά αντίστοιχα, ισχύει ο κανόνας που έχουμε δημιουργήσει, δηλαδή στους βαθμούς που βάζουν στις σχολές (δηλαδή από 14 ή 16 και πάνω) έχουμε διπλάσια και τριπλάσια ποσοστά σε σύγκριση με τα Πανελλαδικά αντίστοιχα.

Φυσικά αυτά δεν γίνονται μόνα τους. Όλοι οι συνάδελφοι όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος δώσανε τον καλύτερο εαυτό τους. Ειδικά φέτος, μια τόσο περίεργη χρονιά, καταφέραμε και ολοκληρώσαμε την ύλη, κάναμε τις επαναλήψεις ου έπρεπε μέσω διαδικτύου ή αργότερα στο σχολείο, γράψαμε τα διαγωνίσματά μας, όπως κάθε χρόνο δηλαδή. Σε όλη τι διάρκεια της καραντίνας κάναμε τα μαθήματα μας καθημερινά σαν να ήμασταν στο σχολείο.

Επειδή τα πολλά λόγια κουράζουν, στις εικόνες που ακολουθούν θα δείτε σε ραβδογράμματα τα φετινά αποτελέσματα πανελλαδικά (μπλε στήλες) και της Σχολής μας (κόκκινα). Η επεξεργασία έγινε από τον Βαγγέλη Σαλβάνο (μαθηματικό της Σχολής μας) τον οποίο και ευχαριστούμε.

Αυτά ήταν και για φέτος τα αποτελέσματα. Συγχαρητήρια σε όλους για τα αποτελέσματα αυτή την περίεργη φετινή χρονιά. Συγχαρητήρια στους μαθητές, συγχαρητήρια στους καθηγητές, που καταφέραμε μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να βρούμε τα βήματά μας και να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε τους μαθητές μας σε καιρούς καραντίνας και εγκλεισμού, και να είμαστε δίπλα τους, συγχαρητήρια στους γονείς που σε περίεργες συνθήκες, μπορέσαμε να συνεργαστούμε και να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα για τα παιδιά.

Καλό καλοκαίρι λοιπόν, καλή ξεκούραση και καλή συνέχεια στις σπουδές των μαθητών μας.

Είναι 2020 (για να μη ξεχνάμε και τα σαραντάχρονα της Σχολής μας).

Όλοι πενταήμερη την λένε, γιατί όχι και εγώ αντί του κανονικού πενθήμερη…

Η εκδρομή αυτή ήταν η πρώτη που έκανα σαν συνοδός και έχει πολλά παρασκηνιακά. Μετά από 28 χρόνια νομίζω ότι κάποια μπορώ να τα αναφέρω. Το ονόματα των μαθητών είναι Γιάννης,Μαρία Γιώργος και άλλα τέτοια σπάνια. Ο λόγος είναι ότι δεν έχει περάσει η τριακονταετία, για να αρθεί το απόρρητο :).

Πάμε στο ξεκίνημα. Δεύτερη χρονιά στο σχολείο με ρωτάνε οι μαθητές αν θα τους συνοδέψω στην πενθήμερη. Γενικά πιστεύω στον παιδαγωγικό ρόλο των ταξιδιών και έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα Ναι. Και πάμε στη συνεδρίαση που θα παίρναμε τις αποφάσεις για την πρώτη εκδρομή της Σχολής, Το ύφος, τον παιδαγωγικό στόχο, ποιοι θα συνοδεύανε, και πολλά πρακτικά. Στην ερώτηση ποιος θα ήθελε να συνοδεύσει, μετά από αρκετή αμηχανία, που όλοι κοιταζόμασταν σηκώνω το χέρι μου δειλά δειλά και λέω… “εγώ”. Αφού εξηγώ τους λόγους, ξεκίνησε μια συζήτηση όπου τελικά συμφώνησαν να έρθουν : η Κατερίνα Μητροπούλου, η Κωλέτ Καπετανίδης, ο Μιχάλης Καλλαράς και εγώ. Πρέπει να ήταν και άλλοι, αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι. Αν είναι βοηθάτε.

Και αρχίζουμε τα παραλειπόμενα.

Φτάνουμε στο Ηράκλειο νωρίς το πρωί και πάμε κατευθείαν ξενοδοχείο. Πρώτο λάθος απειρίας. Μας λένε ότι δωμάτια θα πάρουμε μετά τις 2.00 το μεσημέρι. Και η ώρα ήταν 9.00 το πρωί. Και τώρα τι κάνουμε; Λέμε να τους πάμε στο Ηράκλειο. (Το ξενοδοχείο ήταν 8 Κμ έξω από την πόλη). Παίρνουμε το τουριστικό γραφείο και μας ζητάει 80.000 δραχμές για ένα πήγαινε – έλα από το ξενοδοχείο στο Ηράκλειο. Ποσό υπερβολικό για το 1992. Ζητάω τα τηλέφωνα των αστικών λεωφορείων και μας ζητάνε 17 δρχ το άτομο για να μας πάνε Ηράκλειο και άλλα τόσα να γυρίσουμε. Έτσι η πρώτη επίσκεψη κόστισε 34 δραχμές αντί των 1600 που ήθελε το πούλμαν (80.000/50 = 1600). Τρελά νούμερα.

Πρώτο βράδυ. Προσπαθούμε να τους βάλουμε στα δωμάτιά τους. Ο Γιάννης λοιπόν θέλει να πάει από το Γιώργο να πάρει ένα στυλό για να γράψει στο ημερολόγιο του. Τον σταματάει ο κ Καλλαράς και αφού εξηγεί΄γιατί πρέπει να πάρει το στυλό (θα τα έχει ξεχάσει μέχρι αύριο!!!). πάει και χάνεται τρεις ώρες. Έρχεται ο συγκάτοικος και δεν είχε κλειδιά να μπει και περίμενε απ’ έξω. Κάποια στιγμή έρχεται κατά τις 1.30 – 2.00 άνετος και αντιμετωπίζει έναν Καλλαρά εκτός εαυτού. Όσοι έχουν γνωρίσει τον κ Καλλαρά ξέρουν ότι Καλλαράς και εκτός εαυτού είναι ασύμβατες έννοιες.

Πρώτο πρωινό, πλησιάζει ο ρεσεψιονίστας και λέει στη κ Μητροπούλου ότι κάποιος πήρε τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν και δεν πλήρωσε και δεν είναι σωστό αυτό που κάνει, και ότι δεν συμπεριφέρονται έτσι γιατί θα το πληρώσει ο ρεσεψιονίστας είναι ένας φτωχός εργαζόμενος και άλλα τέτοια..και και και και .(καταλαβαίνετε ότι είμαστε σε προ κινητών εποχή). Παίρνει τον αριθμό βρίσκουμε ποιος πήρε, ο οποίος φυσικά είχε πληρώσει και είχε και την απόδειξη. Του το δείχνουμε μας λέει ένα ξερό συγγνώμη και κλείνει εκεί. Εμείς ρίχνουμε το σύνθημα. Πάντα αποδείξεις σε ότι κάνετε. Το επόμενο πρωί ξανά τα ίδια με τα ίδια λόγια και και και … Παίρνει τον αριθμό, βρίσκουμε ποιος τηλεφώνησε, φυσικά είχε πληρώσει και είχε και απόδειξη και η κ Μητροπούλου παίρνει την απόδειξη πάει στη ρεσεψιόν και κάνει την παρακάτω δήλωση με τρόπο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις : Την επόμενη φορά που θα κατηγορήσεις τα παιδιά μας κοίταξε να έχεις δίκιο γιατί θα σου κάνε τέτοια μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που δεν θα ξέρεις που θα κρυφτείς. Όσοι θυμούνται τη κ Μητροπούλου μπορούν να καταλάβουν.

Είμαστε στα Χανιά. Ξέρουμε ότι δύο παιδιά έχουν γενέθλια. Το παίρνω πάνω μου – καθότι Χανιώτης και έπαιζα εντός έδρας, και κανονίζω να παραγγείλω τούρτες, να κλείσω το καφέ του Κήπου των Χανίων, να φροντίσω οι τούρτες να είναι στην ώρα τους στον Κήπο, για να γίνει το χάπενινγκ. Εκείνη την μέρα πρέπει να έγραψα πολλά χιλιόμετρα πάνω κάτω κήπο – λιμάνι 3-4 φορές. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές. Κατά τις 5.00 φτάσαμε στο κήπο, και έγινε όλο το χάπενινγκ.

Και πάμε στο προτελευταίο πρωινό. Ένα δωμάτιο αργεί. Είναι τρία αγόρια. Όλοι είμαστε στο πούλμαν αλλά δεν μπορούμε να φύγουμε. Πάει ο κ Καλλαράς και τους βλέπει να κοιμούνται. Τους ξεσηκώνει άρον άρον και τους λέει ότι δεν έχει βραδινή έξοδο για τιμωρία… Μετά στο λεωφορείο μου λέει : Δεν είναι σωστό. Σήμερα είναι η τελευταία βραδιά και θα πρέπει να βγούνε όλοι μαζί να διασκεδάσουν. Λοιπόν εγώ θα κάνω ότι δεν είμαι καλά, και θα μείνω πίσω. Αλλιώς αν έρθω θα πρέπει να μην έρθουν τα παιδιά.Θα κάτσω στο ξενοδοχείο και θα σας περιμένω να γυρίσετε.

Και πολλά άλλα έχω να θυμηθώ από εκείνη την εκδρομή…

Τους γερμανικούς χορούς στην ταβέρνα, τον χορό στο ελαιοτριβείο ή κάπως έτσι που λεγόταν η ντισκοτέκ – τότε – τη βόλτα στο λιμάνι του Ηρακλείου, που μάλλον είχαμε χαθεί, τα παζάρια στην Ελούντα για το μέχρι πότε θα κάτσουμε το βράδυ, την αναμονή το τελευταίο βράδυ στο αεροδρόμιο όταν το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση κοντά 2 ώρες. Και πάρα πολλά ακόμα. Και τις φωτογραφίες θα τις βρω σε κάποια φάση. Πάντα έτσι γίνεται. Ελπίζω πριν κλείσει η εορταστική περίοδος για τα σαραντάχρονα.

Κάθε ταξίδι είναι μοναδικό, και αφήνει μοναδικές αναμνήσεις, Πολύ περισσότερο αυτό που ήταν το πρώτο

Ήταν 1992.

Από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της Σχολής, βγήκε το χρονικό της. Μια καταγραφή της σχολικής χρονιάς, ένα βιβλίο, με έργα των παιδιών, κείμενα και φυσικά φωτογραφίες…

Το εξώφυλλο της πρώτης επετηρίδας.

Και μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό…

Ήταν 1981

Η φωτογραφία πάντα ήταν μεγάλη αγάπη. Και έπρεπε να την διαδώσουμε. Έτσι από τη πρώτη χρονιά δημιουργήθηκε η πρώτη φωτογραφική ομάδα της Σχολής. Παιδιά από όλο το Λύκειο, ο Αντώνης, η Ρεγγίνα, η Ινώ, η Αναστασία, ο Κωνσταντίνος, η Χρυσούλα, η Αγγελική, ο Νίκος…και εγώ,κρεμάσαμε τις μηχανές στο λαιμό μας και ξαμολυθήκαμε.

Πήγαμε στο Μοναστηράκι, στην Αρχαία Αγορά,

Παίξαμε με το φως και τα αγάλματα… και μάλλον περάσαμε καλά…

Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1991. Ναι των Τριών Ιεραρχών.

Στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτο έγινε η πρώτη μουσική βραδιά της Σχολής.

Το εξώφυλλο του προγράμματος και το…εσώφυλλο.

ΟΙ φωτογραφίες ήταν από το FOTO CLUB για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα.

Να ανεβάσουμε και μια δυο φωτογραφίες εδώ…

Ήταν 1991